ŚPIWÓR W WARSZAWIE

Otóż w 1982 r. rząd PRL postanowił przekazać śpiwory dla bezdomnych w Nowym Jorku, co zakomunikował ustami swego rzecznika Jerzego Urbana. Miała to być propagandowa zemsta za sankcje amerykańskie wobec PRL. Prawdopodobnie jakieś tam śpiwory wysłano z kraju, gdzie wszyscy mieli świetne warunki mieszkaniowe. Tylko nieliczni (tzw. elementy) spali na dworcach, o czym pisaliśmy we "Wprost" w połowie lat osiemdziesiątych w materiale pt. "Ludzie z dworca". W tamtych czasach ponad 35 proc. nastolatków marzyło o śpiworze w Nowym Jorku, niestety, rząd PRL wysyłał do USA puste śpiwory. No, niekiedy wkładał do nich element antysocjalistyczny, czyli tych z opozycji demokratycznej, którzy naciskani przez władzę zdecydowali się na emigrację. Dziś zwłaszcza młodszym czytelnikom trudno uwierzyć, do jakiego kretynizmu doszli twórcy propagandy stanu wojennego.
Kilkanaście lat upłynęło od czasu propagandy śpiwora i dzisiaj - mimo ogromnych wysiłków SLD i PSL, opozycji, która nie może się oderwać od tego starego śpiwora propagandy - do Polski wracają dawni emigranci, o czym piszą autorzy tematu okładkowego ("Wielki powrót"). Rzecz jasna, nie muszą oni zamieniać mieszkania w Nowym Jorku, Londynie czy Paryżu na śpiwór w Warszawie, choć zapewne wielu obywateli Białorusi, Rumunii, a także Rosji zamieniłoby mieszkania w swojej ojczyźnie na śpiwór w naszej stolicy. Co najdziwniejsze, Sejm III RP nie wydał żadnej ustawy, ba, nawet nie podjął stosownej uchwały wzywającej Polaków z emigracji do powrotu, a tymczasem ponad pół miliona rodaków wróciło w ostatnich latach nad Wisłę. Czy zatem są to idioci, którzy nie czytają "Trybuny" i "Naszego Dziennika", nie oglądają I programu TVP i nie słuchają Radia Maryja, a więc mediów obiektywnie informujących o katastrofalnej sytuacji w Polsce? Czyż ci ludzie nie widzą starań prezydenta, dobrego cara otoczonego przez złych urzędników, który od rana do wieczora na licznych spotkaniach otacza troską i opieką nowe grupy zawodowe: kardiologów znękanych, twórców kultury socjalistycznej, rolników nawożonych czy sędziów przesądzonych? Czy obchodzący jubileusz artysta Duda-Gracz nie mógłby namalować cyklu obrazów pt. "Prezydent z troską słuchający sędziów" czy "Pierwszy obywatel rozdaje zapomogi nieletnim ofiarom faszyzmu i komunizmu"? Naród w ten sposób poznałby niewyobrażalny trud, jaki w walkę o pomyślność wszystkich Polaków wkłada wielki sternik Aleksander prezydent Kwaśniewski. Niestety, wracający masowo do Polski nie rozumieją, że wracają do kraju, gdzie rozwój gospodarczy, sukces ekonomiczny nie służy człowiekowi, o czym przekonuje Jarosław Kalinowski, nowo wybrany stary prezes PSL.
Otóż powracający z zagranicy czytają, niestety, raporty i analizy renomowanych instytucji, jak choćby raport Instytutu McKinseya, zaprezentowany w ubiegłą środą w siedzibie Polskiej Rady Biznesu w Warszawie. Polska jako jedyna wśród krajów postkomunistycznych osiągnęła dwudziestoprocentowy wzrost PKB w porównaniu z 1989 r. i dzisiaj kłopoty naszej gospodarki można odnosić do kłopotów gospodarki tajwańskiej, a nie rosyjskiej czy argentyńskiej - stwierdził William W. Lewis, dyrektor McKinsey Global Institute, w rozmowie z naszymi dziennikarzami ("Droga na Zachód"). Cóż, nie tylko twórcy tego raportu patrzą na Polskę z optymizmem i nadzieją. Francis Fukuyama w świetnej rozmowie z Marią Graczyk ("Wiek demokracji") zauważa, że takie kraje, jak Polska, Węgry i Czechy, nie obciążone paraliżującą Europę Zachodnią koncepcją państwa opiekuńczego, mogą się opowiedzieć za bardziej liberalnymi rozwiązaniami gospodarczymi. Znając możliwości adaptacyjne Polaków, przedsiębiorczość i kreatywność, co potwierdziliśmy w ostatnim dziesięcioleciu, dalsza liberalizacja gospodarki przyniosłaby nieuchronnie ogromny sukces ekonomiczny. A tego nie zniesie żadna opozycja lewicowo-narodowo-maryjna przywiązana do śpiwora w Warszawie.