Podwodne déja vu

Kiedy 12 sierpnia 2000 r. podczas wielkich letnich manewrów Floty Północnej na Morzu Barentsa, wybuchająca we wnętrzu "Kurska" torpeda rozrywa okręt, Rosjanie ćwiczą dalej. O tym, że "właśnie" doszło do katastrofy świat dowiaduje się trzy dni później. Już wtedy prawdopodobnie 27 marynarzy uwięzionych w ocalałym 9. przedziale już nie żyło. Według generałów wszystko było jednak w porządku. Nawiązano łączność radiową, podawany był tlen. Akcja ratunkowa szła jak najlepiej. Potem okazywało się, że nie łączność radiową, a stukanie w kadłub; nie tlen tylko elektryczność. Dwa dni później Rosjanie proszą o pomoc Wielką Brytanię i Norwegię. Potem zwlekają z zezwoleniem na podejście do wraku. Kiedy Norewgowie w końcu otwierają 9 przedział, generałowie tłumaczą, że zrobili co mogli.

Co prawda batyskaf to nie Kursk, ale faktem jest, że coś tonie. Na razie jedynym. Reszta to kolejny show generalicji, w tym komandora Dygało. Nie wiadomo na jak długo starczy tlenu uwięzionym marynarzom. Mówiono już, że starczy na dwie, trzy a nawet pięć dób. Normalnie załogę takiej jednostki stanowią nie więcej niż trzy osoby. Nie wiadomo, dlaczego było w niej w czwartek aż siedmiu ludzi. Dowództwo też twierdzi, że ma łączność z marynarzami, choć wcześniej stwierdzono, że telefoniczna łączność została zerwana. Małe déja vu?

Armia rosyjska nadal żyje w czasach Zimnej Wojny, przekonana, że ktoś chce jej wyrwać tajemnicę konstruowania batyskafów. Jak każdy wie nie jest to łatwe. Trzeba wielu lat badań, ogromnych funduszy i zdolnych naukowców. Rosji nie zmieniła katastrofa Kurska i nie zmieni jej obecny dramat na morzu.

Grzegorz Sadowski