Urodził się 28 marca 1928 roku w Warszawie, w rodzinie dyplomaty. Po 1935 roku przez pewien czas mieszkał u babci w Przemyślu. Tuż przed II wojną światową ze względu na pracę ojca wyjechał z rodziną do Kanady. Na uniwersytecie McGill w Montrealu studiował ekonomię i politologię. Dyplom z politologii uzyskał w 1950 roku, a w 1953 roku, po kolejnej przeprowadzce, tym razem do Stanów Zjednoczonych, obronił doktorat z nauk politycznych na Harvardzie. Pracował na tej uczelni do 1960 roku. W 1958 roku przyjął obywatelstwo amerykańskie, jednak zawsze pamiętał o swoich korzeniach.
Brzeziński jako ceniony sowietolog i rozsądny komentator sytuacji politycznej odegrał dużą rolę w polityce zagranicznej USA. Z Białym Domem zaczął współpracować za kadencji Johna F. Kennedy`ego. Zasiadał w Radzie Planowania Polityki, należącej do Departamentu Stanu za czasów prezydenta Lyndona Johnsona. Przewodził Grupie Zadaniowej ds. Polityki Zagranicznej przy kandydacie na prezydenta Hubercie Humphery`u. Najbliżej związał się jednak z innym prezydentem.
W 1976 r. w czasie kampanii prezydenckiej Polak był głównym doradcą ds. zagranicznych Jimmy`ego Cartera, a w latach 1977–1981 także jego doradcą ds. bezpieczeństwa narodowego USA. Bezpośrednio kontaktował się z najbardziej wpływową osobą w kraju, a jego znajomość tematu radzieckiego była ceniona zarówno przez prezydenta Cartera, jak i późniejszych lokatorów Białego Domu. Wśród najważniejszych inicjatyw Brzezińskiego było przekonanie Amerykanów o konieczności wsparcia afgańskich mudżahedinów w walce z Rosjanami oraz powstrzymanie drogą dyplomatyczną sowieckiej inwazji na Polskę w 1980 roku.
W ostatnich latach aktywnie uczestniczył w dyskusji publicznej, komentując politykę zagraniczną Stanów Zjednoczonych zarówno w mediach społecznościowych, jak i tradycyjnych. Za swoje wybitne osiągnięcia Zbigniew Brzeziński otrzymał wiele orderów i odznaczeń, w tym m.in. Order Orła Białego i amerykański Medal Wolności.