Dziurawa piłka

Bohaterowie i antybohaterowie mundialu

A może Amerykanin Landon Donovan? Wszyscy oni znaleźli się w sporządzonej przez "Wprost" jedenastce najlepszych graczy mundialu. Czy którykolwiek z nich stanie się jednak w najbliższym czasie gwiazdą światowej piłki? Wątpliwe. Azjatyckie mistrzostwa mogą być pierwszymi w historii, które nie wykreują żadnej megagwiazdy futbolu.

Bramkarze w ataku
Znamienne, że najlepszych piłkarzy mistrzostw trzeba szukać wśród bramkarzy. Niemiec Oliver Kahn po raz kolejny potwierdził, że jest najlepszym golkiperem na świecie. Konkurentów mu jednak nie brakowało. Turek Re˜ber Rüstü w zasadzie wprowadził swój zespół do strefy medalowej, Amerykanin Brad Friedel wyrównał mundialowy rekord Jana Tomaszewskiego, broniąc w jednym turnieju dwa rzuty karne. O jeden więcej obronił Hiszpan Iker Casillas, lecz dwa z nich w decydującej o awansie do ćwierćfinału serii jedenastek.
Dla prawie czterdziestoletniego Anglika Davida Seamana tytuł najgorszego bramkarza turnieju to kiepskie ukoronowanie kariery prawie czterdziestoletniego zawodnika. To jego fatalny błąd zdecydował jednak, że Anglicy przegrali ćwierćfinał z Brazylijczykami, choć grali z przewagą jednego piłkarza.

Obrona angielska
Gdyby nie błąd Seamana, być może na jeszcze wyższe noty zasłużyliby angielscy defensorzy, ale i tak Rio Ferdinanda i Sola Campbella uznaliśmy za najlepszą parę stoperów azjatyckiego mundialu. Wypada też docenić gwiazdę brazylijskiego futbolu, od lat utrzymującego się w znakomitej formie Roberto Carlosa. Ponadto wyróżniali się Hiszpan Ivan Helguera i - jak zwykle - Włoch Paolo Maldini.
Listę najgorszych obrońców otwiera, niestety, nasz reprezentant, Tomasz Hajto, który może się cieszyć jedynie z tego, że sędzia nie zauważył jego brutalnego faula na Portugalczyku Joao Pinto. Mniej szczęścia miał chorwacki defensor Boris Żivković. Po faulu w polu karnym dostał czerwoną kartkę, a jego zespół stracił bramkę z rzutu karnego. "Doborowe" towarzystwo uzupełnia Włoch Christian Panucci, którego dwa fatalne błędy zdecydowały, że Italia pożegnała się z mundialem już w jednej ósmej finału.

Koniec playmakerów?
Największych gwiazd mundiali szukano zwykle wśród napastników i środkowych rozgrywających. Te mistrzostwa pokazały jednak, że chyba nadszedł kres błyskotliwych karier playmakerów, technicznych asów, którzy w ogromnym stopniu decydowali o obliczu swoich zespołów. Teraz dominuje szybkość, wybieganie i zmienność pozycji. Czwórka właśnie takich wszechstronnych pomocników znalazła się w naszej jedenastce. Amerykanin Landon Donovan, Turek Hasan Sas, Niemiec Michael Ballack i Koreańczyk Park Ji Sung technicznych fajerwerków nie pokazali, ale to ich akcje i bramki zdecydowały o powodzeniu reprezentacji, w których grali.
Za najlepszych rozgrywających uważano dotychczas Chorwata Roberta Prosineckiego i Argentyńczyka Ariela Ortegę. Polakom usiłowano wmówić, że do tej grupy zalicza się też Piotr Świerczewski. Żenująco bezproduktywna gra tej trójki sprawiła jednak, że ich zespoły pożegnały się z mundialem już po trzech meczach, a oni znaleźli się w naszej jedenastce mundialowych antybohaterów. Podobnie jak Francuz Youri Djorkaeff, który z katastrofalnym skutkiem próbował w pierwszych dwóch meczach swojej reprezentacji zastąpić Zinedine Zidanea.

Dwa razy R
Rivaldo i Ronaldo od lat uważani są za najlepszych napastników świata. I choć zdarzało im się już grywać o wiele lepiej niż na tegorocznych mistrzostwach, i tak wystarczyło to, by przyćmić innych graczy przednich formacji. Ciekawie zaprezentował się też Senegalczyk El-Hadji Diouf. Bramki wprawdzie nie zdobył, ale to głównie jego akcjom Afrykanie zawdzięczają wszystkie swoje zwycięstwa. Docenić trzeba także skuteczność Niemca z polskim rodowodem, Miroslava Klosego, Duńczyka Jona Dahla Tomassona i Włocha Chistiana Vieriego.
Na przeciwległym biegunie umieściliśmy trójkę innych napastników. Słoweńcowi Zlatko Zahoviciovi bardziej zależało na udowodnieniu wyższości nad własnym trenerem niż nad przeciwnikami. Francuz Thierry Henry i Portugalczyk Joao Pinto chętniej zaś polowali na nogi rywali niż na bramki. W efekcie otrzymali czerwone kartki, a Francja i Portugalia, faworyci mistrzostw, mogli pakować walizki już po rozgrywkach grupowych.
W sumie ze stadionów Azji wiało nudą. Ze światowej piłki uchodzi powietrze?