Prof. Ertl urodził się w 1936 r. Ukończył fizykę na Uniwersytecie Technicznym w Stuttgarcie. W 1961 r. podjął pracę na Uniwersytecie Technicznym w Monachium, gdzie po czterech latach został doktorem, a po kolejnych dwóch latach - doktorem habilitowanym. W 1973 r. przeniósł się na Uniwersytet Ludwika Maksymiliana w Monachium, a w 1985 r. został dyrektorem Instytutu Fritza Habera w Berlinie, wchodzącego w skład Instytutu Max Plancka, pełniąc to stanowisko do emerytury w 2004 r. Zainteresowania naukowe profesora dotyczyły m.in. katalizy heterogenicznej, przestrzenno-czasowej samoorganizacji w reakcjach zachodzących na powierzchni ciał stałych, a ostatnio również femtochemii.
Wyjaśnienie przez uczonego zachodzących w skali atomowej mechanizmów odpowiedzialnych za procesy katalitycznego utleniania tlenku węgla i wodoru na platynie stało się podstawą do konstrukcji katalizatorów nowej generacji. Proef. Ertl określił też po raz pierwszy mechanizm procesu katalitycznego syntezy amoniaku, co pozwoliło na wykorzystanie wyników badań naukowych w przemyśle nawozów sztucznych. Prof. Ertl za badania procesów chemicznych na powierzchni ciał stałych w 2007 r. otrzymał nagrodę Nobla.
Prof. Ertl był promotorem 124 przewodów doktorskich i sprawował opiekę nad 23 przewodami habilitacyjnymi. Opublikował 681 prac naukowych. W dowód uznania zasług 23 akademie i towarzystwa naukowe przyznały mu status członka honorowego, w tym Polska Akademia Nauk. Tytuł doktora h.c. nadało mu 10 uniwersytetów na świecie.
zew, PAP