Język Joschki i Josepha

Dziś uchodzić może nie tylko za wzór politycznej przenikliwości, ale i taktu, zaś niesłychanie egzotyczny - jak mogłoby się początkowo wydawać - alians socjaldemokratów z ekologami dokonał się wyjątkowo bezboleśnie. "Miast spodziewanych awantur w ciszy gabinetów rodziły się kompromisy" - konkluduje w tym numerze nasz boński korespondent. Tak właśnie tzw. politykę koalicyjną uprawia się za Odrą i to na czele z ludźmi, którzy niegdyś nie umieli trzymać języka za zębami. U nas dokładnie odwrotnie i to w dodatku również w wydaniu polityków, którzy jeszcze wczoraj uchodzili za prymusów w dziedzinie political correctness.
"AWS szkodzi ludziom i państwu" - rzekł z mocą w obecności telewizyjnych kamer o koalicyjnym partnerze Unii Wolności szef tego ugrupowania Leszek Balcerowicz. Jeszcze ludzie nie zdążyli przetrzeć oczu ze zdumienia, gdy partyjny kolega ministra finansów, Władysław Frasyniuk, postawił nieomal znak równości pomiędzy "Solidarnością" a PZPR. W rezultacie - jeśli przyjąć nomenklaturę Balcerowicza i Frasyniu- ka - na polskiej scenie zarysował się nowy, niezwykle interesujący podział (jeśli idzie o głównych aktorów) na: "postkomunistów" z SLD, "szkodliwych komunistów" z AWS i - powiedzmy - "pragmatycznych antykomunistów" z UW. Jeśli teraz przeciętny wyborca zada sobie proste pytanie, czy możliwy jest związek komunistów z antykomunistami, to pozostając przy zdrowych zmysłach, musi na to proste pytanie odpowiedzieć: nie. Jedno jest pewne - w wyniku ostrych sporów tracą w oczach Polaków obydwa rządzące ugrupowania, a sytuacja w małżeństwie z rozsądku AWS-UW jako żywo przypominać zaczyna pożycie małżeństwa z wyrachowania SLD-PSL.
Waldemar Kuczyński, autor felietonu "Piórem i pazurem", tłumaczy nagły wybuch emocji ze strony liderów unii ich poczuciem rosnącej frustracji, przekonaniem, że oto dali się przez potężniejszego partnera zepchnąć w głęboki cień i że - czego świadomość ma być dla unitów szczególnie "przykra" - "forpocztę reform stanowi dziś w Polsce AWS". Coś w tym bez wątpienia jest. Zarazem jednak trudno nie usprawiedliwiać niektórych pretensji partii Leszka Balcerowicza pod adresem koalicjanta. Ma rację unia, gdy konstatuje, że rok 1998 był dla prywatyzacji - nie z jej winy - najgorszy od początku zmian własnościowych w Polsce (vide: "Kapitalizm socjalistyczny"). Ma rację, gdy zrodzoną w osobliwym romansie AWS z SLD Prokuratorię Generalną nazywa urzędem ds. opóźniania i blokowania prywatyzacji. Ma wreszcie ponad wszelką wątpliwość rację, gdy za całkowicie utopijną i zabójczą dla finansów państwa uważa ideę tzw. powszechnego uwłaszczenia. Ale w polityce nie wystarczy mieć racji, jeśli zaś - jak powiada wspomniany Waldemar Kuczyński - "ziści się perspektywa mniejszościowego, czyli bardzo słabego rządu, szybko ulotni się pozytywna opinia o Polsce jako kraju stabilnym i obliczalnym, jaką zyskaliśmy w ostatnim czasie, a rozpoczęte cztery wielkie reformy znajdą się na wątłym gruncie".
Bo w istocie nie jest dziś najważniejsze, jak społeczna ocena rządów obecnej koalicji przełoży się na szanse kandydata centroprawicy w wyborach prezydenckich, czym troska się Aleksander Hall (vide: "Koalicja"). W sytuacji, gdy kryzys ekonomiczny ogarnął 40 proc. globu, gdy padające kostki domina docierają już do najpotężniejszej gospodarki świata (vide: "Czarny karnawał"), a widmo recesji może zacząć krążyć po zachodniej Europie, najważniejszy jest międzynarodowy wizerunek Rzeczypospolitej - kraju nie skażonego politycznym chaosem.
Dlatego - moim skromnym zdaniem - koalicjanci powinni jak najszybciej zamknąć się w czterech ścianach i porozmawiać z sobą w bardzo bezpośrednim języku wczesnego Joschki Fischera - nawet z argumentami w postaci szczegółów anatomicznych interlokutorów, jeśli zajdzie taka potrzeba. Następnie winni wspólnie, zgodnie przemówić do opinii publicznej językiem Josepha Fischera.