Wybitny malarz Tadeusz Dominik zmarł w swoim domu w Warszawie. Miał 86 lat.
"Świat Dominika to ogniste słoneczne koła, kwiaty, patyki w płocie, dzbany, bochny chleba, trawa" - pisał o obrazach Tadeusza Dominika jego przyjaciel Zbigniew Herbert. on sam mówił: "Moje malarstwo jest w całości efektem otwarcia na naturę, jest inspirowane naturą. Nie ilustruję natury, ale swoimi obrazami otwieram drogę widzowi do jej własnego przeżywania" - mówił o swojej sztuce.
Tadeusz Dominik urodził się 14 stycznia 1928 r. w Szymanowie w ubogiej rolniczej rodzinie, a wychował się na warszawskim Grochowie. Malował do dziecka. Malowanie i rysowanie było dla niego czymś naturalnym; nie wyobrażał sobie, że mógłby tego nie robić. Ukończył malarstwo w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Dyplom uzyskał w 1953 r. w pracowni prof. Jana Cybisa, będą jednocześnie asystentem w pracowni prof. Wacława Waśkowskiego na Wydziale Grafiki. Był też stypendystą Rządu Francuskiego (1958-1959) i Ford Foundation (1961-1962). Wiele lat był pedagogiem, a w latach 1971-74 i 1987-89 pełnił funkcję dziekana Wydziału Malarstwa. Jego uczniem był m.in. Leon Tarasewicz. Z uczelnią był związany do 1990 r.
Bezpośrednio po studiach zajmował się grafiką, pod koniec lat 50. wrócił jednak do malarstwa inspirowanego polskim koloryzmem i naturą. Jego obrazy, zwane przez niego "dominikami" nie były jednak prostym odwzorowaniem natury, a jej interpretacją często bliską abstrakcji. Zajmował się też tkaniną artystyczną, ceramiką, a także ostatnio grafika komputerową. Pierwszą wystawę indywidualną miał w Zachęcie w 1957 r. Rok wcześniej raz pierwszy pokazał swoje prace za granicą na XXVIII Biennale w Wenecji. Był to figuratywny cykl drzeworytów „Macierzyństwo”.
Zdaniem jego mistrza, prof. Jana Cybisa, „pozostaje zjawiskiem zaskakującym jak szybko zdobył sympatię publiczności sztuką na pozór niezrozumiałą, a w istocie komunikatywną”.
Prace Dominika, rozpoznawalne za granicą, były prezentowane na licznych wystawach – indywidualnych i zbiorowych w prestiżowych galeriach, m.in. na Guggenheim International Award (Nowy Jork, 1958), w Galerii Lambert (Paryż, 1959), Galerie für Moderne Kunst Varrelbisch (Hamburg, 1988), Starej Kordegardzie (Warszawa, 1988), Gallerie Lanterna (Sztokholm, 1990), Muzeum Archidiecezji Warszawskiej („Tadeusz Dominik i uczniowie”, 1992) i na Expo '92 (Sewilla). Znaleźć je można w zbiorach Muzeów Narodowych: w Warszawie, Krakowie, Poznaniu, Wrocławiu, Szczecinie, a także w Museum of Modern Art w Nowym Jorku, Museo de Bellas Artes w Caracas, Galerii Albertina w Wiedniu, Stedelijk Museum w Amsterdamie oraz w kolekcjach prywatnych w kraju i zagranicą.
gazeta.pl, polishartworld.com, Wikipedia
Tadeusz Dominik urodził się 14 stycznia 1928 r. w Szymanowie w ubogiej rolniczej rodzinie, a wychował się na warszawskim Grochowie. Malował do dziecka. Malowanie i rysowanie było dla niego czymś naturalnym; nie wyobrażał sobie, że mógłby tego nie robić. Ukończył malarstwo w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Dyplom uzyskał w 1953 r. w pracowni prof. Jana Cybisa, będą jednocześnie asystentem w pracowni prof. Wacława Waśkowskiego na Wydziale Grafiki. Był też stypendystą Rządu Francuskiego (1958-1959) i Ford Foundation (1961-1962). Wiele lat był pedagogiem, a w latach 1971-74 i 1987-89 pełnił funkcję dziekana Wydziału Malarstwa. Jego uczniem był m.in. Leon Tarasewicz. Z uczelnią był związany do 1990 r.
Bezpośrednio po studiach zajmował się grafiką, pod koniec lat 50. wrócił jednak do malarstwa inspirowanego polskim koloryzmem i naturą. Jego obrazy, zwane przez niego "dominikami" nie były jednak prostym odwzorowaniem natury, a jej interpretacją często bliską abstrakcji. Zajmował się też tkaniną artystyczną, ceramiką, a także ostatnio grafika komputerową. Pierwszą wystawę indywidualną miał w Zachęcie w 1957 r. Rok wcześniej raz pierwszy pokazał swoje prace za granicą na XXVIII Biennale w Wenecji. Był to figuratywny cykl drzeworytów „Macierzyństwo”.
Zdaniem jego mistrza, prof. Jana Cybisa, „pozostaje zjawiskiem zaskakującym jak szybko zdobył sympatię publiczności sztuką na pozór niezrozumiałą, a w istocie komunikatywną”.
Prace Dominika, rozpoznawalne za granicą, były prezentowane na licznych wystawach – indywidualnych i zbiorowych w prestiżowych galeriach, m.in. na Guggenheim International Award (Nowy Jork, 1958), w Galerii Lambert (Paryż, 1959), Galerie für Moderne Kunst Varrelbisch (Hamburg, 1988), Starej Kordegardzie (Warszawa, 1988), Gallerie Lanterna (Sztokholm, 1990), Muzeum Archidiecezji Warszawskiej („Tadeusz Dominik i uczniowie”, 1992) i na Expo '92 (Sewilla). Znaleźć je można w zbiorach Muzeów Narodowych: w Warszawie, Krakowie, Poznaniu, Wrocławiu, Szczecinie, a także w Museum of Modern Art w Nowym Jorku, Museo de Bellas Artes w Caracas, Galerii Albertina w Wiedniu, Stedelijk Museum w Amsterdamie oraz w kolekcjach prywatnych w kraju i zagranicą.
gazeta.pl, polishartworld.com, Wikipedia