"Chcemy zbudować pomnik generałowi Ziętkowi, bo przyświecają nam słowa Tomasza Manna, że kultura to jest umiejętność dziedziczenia, a dziedziczenie to jest między innymi pamięć" - powiedział przewodniczący Komitetu Henryk B. Buszko.
"Pomnik dla Jerzego Ziętka jest rzeczą najbardziej oczywistą, bo gdyby spojrzeć na powojenną historię Śląska, to on zrobił dla niego najwięcej. Cały swój talent urzędnika poświęcił swojej ziemi, jesteśmy mu winni ten pomnik" - powiedział senator Kazimierz Kutz.
Na Śląsku Ziętek jest postrzegany jako dobry gospodarz, który zrealizował lub przyczynił się do powstania wielu do dziś służących mieszkańcom regionu inwestycji, jak: Spodek, Wojewódzki Park Kultury i Wypoczynku w Chorzowie, Stadion Śląski, katowickie Rondo, kompleks wczasowo-wypoczynkowy w Jaszowcu, Planetarium, Śląski Ogród Zoologiczny, Centrum Onkologii w Gliwicach, sanatorium w Reptach, Politechnika Śląska i Uniwersytet Śląski.
Krążą opowieści i anegdoty o "ludzkim" podejściu Ziętka do ludzkich problemów. Kiedy generał odwiedził budowę Stadionu Śląskiego, stróż, który go nie znał, przegonił go. Inżynierowie zrobili stróżowi awanturę, ale Ziętek był zadowolony i kazał dać mu premię, bo rzeczywiście pilnował placu budowy.
Jerzy Ziętek (1901-1985) to jeden z najpopularniejszych Ślązaków. Urodził się 10 czerwca 1901 r. w Gliwicach, w rodzinie kolejarza. Walczył w III powstaniu śląskim, w latach 1927-1939 był naczelnikiem gminy Radzionków, a od 1930 r. do 1935 r. - posłem na Sejm z ramienia BBWR. Żołnierz kampanii wrześniowej, wraz z wojskiem wycofał się na wschód. Przebywał we Lwowie, a później do 1943 r. na terenie Związku Radzieckiego, pracując m.in. na budowie elektrowni. Następnie znalazł się w szeregach tworzącej się Armii Polskiej. W 1945 r. powrócił na Śląsk, do marca pełnił obowiązki wojewody śląskiego. W latach 1950-1964 pełnił urząd wiceprzewodniczącego, a następnie do 1973 r. przewodniczącego Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej. Od 1973 r. do 1975 r. był wojewodą katowickim. Był członkiem PPR, a później, od 1945 r. - PZPR. W latach 1947- 1952 i 1957-1984 był posłem na Sejm. Zmarł w listopadzie 1985 r.
Krytycy przypominają przede wszystkim jego udział w wysiedleniu pod koniec 1952 r. trzech biskupów katowickich, którzy wystąpili w obronie nauczania religii i zostali za to skazani na wysiedlenie z diecezji katowickiej, a następnie w przeprowadzeniu wyboru dogodnego dla władzy komunistycznej wikariusza generalnego diecezji katowickiej.
em, pap