Granice Europy

O problemie imigracji w Europie mówi się co prawda coraz częściej, ale dalej najgorętsza dyskusja jest wtedy, gdy coś się dzieje. Najpierw Europą chciała wstrząsnąć (i zmusić do refleksji i działania) Oriana Fallaci. Następnie były zamachy w Madrycie i Londynie, które faktycznie wstrząsnęły Europą i wywołały temat imigracji i integracji. Jest to jednak temat tak delikatny, że większość polityków najchętniej obchodziłaby się z nim jak ze śmierdzącym jajkiem. Bo z jednej strony są prawa człowieka, poprawność polityczna i odwołujące się do niej jak do Biblii środowiska liberalne, a z drugiej radykalne pomysły partii populistycznych i coraz większe zniecierpliwienie społeczeństw europejskich. Brakuje umiarkowanych głosów, które odniosłyby się rzeczowo do dyskusji. A sprawa jest coraz bardziej paląca. Według rozmaitych analiz w ciągu kilku następnych lat w krajach afrykańskich pełnoletniość osiągnie pokolenie wyżu demograficznego. Młodzi ludzie lepszej przyszłości będą szukać w Europie, próbując (ryzykując życie) dotrzeć drogą morską do Hiszpanii. I co z nimi zrobić? Przyjąć czy odesłać? Opowiedzieć się po stronie własnych interesów i braku litości czy też okazać słabość i narazić się na jeszcze większą słabość? Po zamachu w Londynie pięć lat temu okazało się, że osławiony brytyjski model integracji nie jest idealnym panaceum na imigrantów, bo środowiska skrajnie islamskie potraktowały Wielką Brytanię jako świetny inkubator. Z kolei model francuski też jest wielką klapą, bo stworzył getta arabskie, które są tykającą bombą.
Deportacja Cyganów z Francji pokazała, że Europa (przynajmniej ta stara, zamożna) ma problem nie tylko z imigracją zewnętrzną, ale i wewnętrzną. Tak naprawdę jednak, mimo że mowa teraz o Cyganach, dyskusja toczy się wokół imigracji zewnętrznej, bo ona jest o wiele poważniejszym problemem. Znamienna na decyzje Francji była reakcja przedstawicieli Unii Europejskiej. Czyli milczenie, przynajmniej tak długo, jak się dało. W końcu baronessa Ashton wydusiła, że „jest zaniepokojona tym, co się dzieje we Francji”. Można krytykować Sarkozy’ego za samą decyzję i metody jej realizacji, ale pochwalić trzeba go za to, że chce europeizować sam problem. I zmusza pozostałe kraje oraz unijnych notabli do zajęcia jakiegoś stanowiska. Dobrym pomysłem byłby szczyt unijny poświęcony stricte kwestii imigracji. I to taki szczyt, który zakończyłby się czymś więcej niż nijakimi konkluzjami o „istniejącym problemie i konieczności rozwiązywania go”, które byłby najmniejszym wspólnym mianownikiem między skrajnymi postawami.
Wbrew pozorom jest to też problem Polski, choć jeszcze tego nie odczuwamy. Ale za kilka lat musimy się liczyć z falą imigrantów z krajów pozaunijnych albo np. odsyłaniem do Polski niemieckich Turków czy belgijskich Marokańczyków.