Minister broni się jeszcze

Problem ministra obrony narodowej polegał na tym, że zupełnie nie znał się na wojsku, ba nie lubił wojska a nawet nienawidził go - miał to od czasów młodości, gdy działał w pacyfistycznej organizacji Wolność i Pokój. - Najchętniej rozwiązał bym tą całą armię. A pałasze przetopił na lemiesze – marzył nieraz. - Tu co chwila są jakieś problemy – mruczał.

Jako psychiatra miał skrzywienie zawodowe, które mimowolnie kazało mu diagnozować generałów, którymi był otoczony. - O, ten ma nerwicę natręctw – rozpoznawał bezbłędnie. Ale nie to było najgorsze. Minister wyczuwał, że generałowie okłamują go w różnych kwestiach, a ponieważ jak zauważyliśmy wcześniej minister się na wojsku nie znał, jego podopieczni mogli to robić bezkarnie. Jakby tego było mało, część generałów orientowała się na prezydenta, nie szanując zupełnie ministra. - Jeszcze mi tu jaki obiad wyszykują w Drawsku czy gdzie indziej – nie krył obaw minister.

Szczególnie ostatnio minister nie miał łatwo. Raport MAK-u sprawił, że opozycja znów zaczęła żądać jego dymisji. - Chyba, że okazałoby się, że to był ruski zamach? Wszyscy by zapomnieli o zaniedbaniach w sławetnym pułku lotniczym – zauważył z goryczą. A przecież starał się mieć nad pułkiem jakiś nadzór. Nieraz pytał dowódcę jednostki: „Pułkowniku – jak jest?”. A dowódca odpowiadał bez namysłu prężąc się na baczność: „Tak jest!”. Minister czuł, że coś w tej odpowiedzi jest nie tak, ale nie był w stanie stwierdzić co.

Ale to nie był koniec złych wiadomości.

Na biurku ministra leżał artykuł jednego z dzienników, z którego wynikało, że nasza armia praktycznie w całości przebywa na zwolnieniu, bo żołnierze kombinują, jak się wymigiwać od męczących ćwiczeń. Wyglądało to tak, że w jednostkach powietrzno-desantowych żołnierze są na długoterminowym chorobowym, bo większość z nich cierpi z powodu lęku wysokości. W marynarce wojennej powszechna jest choroba morska, w jednostkach pancernych dominuje klaufostrobia, a strzelcy wyborowi skarżą się na poważne kłopoty ze wzrokiem. Problemy są nawet w jednostce Grom, gdzie komandosi masowo odwiedzają lekarzy, twierdząc, że paniczny strach lęk wywołuje u nich widok myszy. Nawet w reprezentacyjnym szwadronie kawalerii znaczna część jeźdźców cierpiała na syndrom przesilenia zimowego, co objawiało się strachem przed końmi. Ułani deklarowali, że w razie potrzeby wąwóz Samosiery gotowi są zdobywać na piechotę, a najchętniej pojechaliby tam autokarem wycieczkowym. - Nie ma wyjścia - powinienem podać się do dymisji. – pomyślał minister.

Ale ledwie tak pomyślał, gdy nagle zadzwonił czerwony telefon.

- Panie ministrze, partia i rząd są z pana dumni – usłyszał głos premiera.

- Panie premierze, ale ja chcę się podać…

- Żadnego poddawania się, a tym bardziej podawania. Żadnego defetyzmu. Jest pan dla naszej armii wzorem niezłomnej postawy. Nie ustępuje pan przez zmasowanym atakiem wroga. Jak obrońcy Westerplatte, jak Sowiński w okopach Woli. Nasza armia i nasz kraj mogą być dumne, że mają takiego bohaterskiego ministra. Wróg liczył, że uczyni wyłom w naszych szeregach. Nie doczekanie jego! Wystąpię o awans dla was. Jaki macie stopień?

- Żadnego.

- Jak to?

- Nigdy nie byłem w wojsku. Jestem pacyfistą.

- No dobra, najpierw awansuję was na szeregowego. A jak doczekacie bohatersko do wyborów, to uczynię was generałem. Zrozumiano?

- Tak jest! – minister mimowolnie stanął na baczność salutując lewą ręką, co wynikało nie z braku szacunku, ale z faktu, że w prawej ręce trzymał słuchawkę.

- Jak ja nie zwariuję, to będzie cud – wyszeptał po zakończeniu rozmowy, opadając z powrotem na ministerialny fotel.