Recenzja. Polskie „American Beauty” czyli „Śniegu już nigdy nie będzie”

Ułudę, w jakiej żyją w białych domkach, przerwa przyjazd Żeni (granego przez znanego ze „Stranger Things” Aleca Utgoffa), przybysza z Ukrainy, którego postać owiana jest tajemnicą. Żenia jest nie tylko znakomitym masażystą, ale przy okazji hipnotyzerem i słuchaczem. Mieszkańcy osiedla zaczynają się przy nim kolejno otwierać.

Żenia wyczuwa u swoich klientów wszystko: psychotropy, narkotyki, zawiedzioną miłość, frustrację, alkohol i raka. Przynosi im poczucie ulgi. Wymasowani mieszkańcy są spokojni i emanują szczęściem. Wprowadza ich również w stan hipnozy, dzięki czemu zaczynają sobie uzmysławiać jak bardzo są samotni, niespełnieni, często nieakceptowalni.

Zdają sobie sprawę, że odgrodzenie murem od „gorszego” świata nie uchroniło ich przed osobistymi dramatami.

W filmie przewija się powtarzane sformułowanie „Śniegu już nigdy nie będzie”. Ten pojawia się jednak na koniec, symbolizując oczyszczenie duchowe mieszkańców osiedla.

Motyw śniegu przypomina też płatki róż unoszące się w filmie „American Beauty”. Zresztą to nie jedyne podobieństwo. Tak jak i w amerykańskiej produkcji pokazującej życie zamożnych, i tu jest chłopak zajmujący się sprzedażą narkotyków czy były wojskowy, któremu trudno wrócić do normalnego życia.

Całemu filmowi towarzyszy atmosfera tajemniczości, bo Żenia jest ciągle obserwowany przez zagadkowych ludzi. Przewija się też motyw matki głównego bohatera, która powraca do niego jak duch z zaświatów. Jest to też element mistycyzmu, bo nie wiadomo, czy matka Żeni żyje, uzdrowiona przez niego, czy umarła lata temu.

Film w reżyserii Małgorzaty Szumowskiej i Michała Englerta jest fascynującym i pochłaniającym obrazem ludzkiej duchowości. Przy okazji jest też wizualnym arcydziełem.