Wichry agonii

Pierwsze pytanie jakie nasuwa się po obejrzeniu "Wichrowych wzgórz" brzmi: po co ten film powstał? Mieliśmy już przecież wiele ekranizacji powieści Brontë. W ostatniej - z 1992 r. - wystąpili Ralph Fiennes i Juliette Binoche. Drugie pytanie jakie przychodzi nam do głowy: dlaczego historia z takim potencjałem na ekranie wypada tak bezpłciowo? Dlaczego dramatyczne losy bohaterów są nam zupełnie obojętne?

Odpowiedź na drugie pytanie jest prosta: w spojrzeniu aktorów nie widać namiętności. Uczucie, jakie połączyło córkę właściciela ziemskiego Catherine i przygarniętego przez niego chłopczyka o imieniu Heatcliff jest pozbawione pazura. Andrea Arnold snuje opowieść powoli, wręcz apatycznie, w akcję wplątując od czasu do czasu – piękne skądinąd – zdjęcia przyrody. Nuda strzaszliwa. Filmowi daleko do takich dzieł jak "Duma i uprzedzenie" Joe Wrighta, czy "Rozważna i romantyczna" Anga Lee, rozgrywających się w tym samym okresie, czyli w XIX wieku, oraz zajmujących się podobnym tematem. Reżyserce, w przeciwieństwie do Lee i Wrighta, nie udało się nakręcić prawdziwego dramatu miłosnego.

Po co więc ten film powstał? To pozostanie słodką tajemnicą autorki.