Małgorzata Baranowska nie żyje

Małgorzata Baranowska urodziła się 15 marca 1945 w Krakowie. Studiowała polonistykę na Uniwersytecie Warszawskim. Podczas studiów pracowała w obserwatorium Astronomicznym UW i niechcący weszła do  światowej literatury astronomicznej: kreśliła mapki statystyczne dla  prof. Konrada Rudnickiego. Odkryty przez tego badacza obłok międzygalaktyczny nazwany został "Rudnickiego i Baranowskiej". Po  studiach pracowała w Instytucie Wydawniczym "Nasza Księgarnia", a od 1972 była pracownikiem Instytutu Badań Literackich Polskiej Akademii Nauk. Obroniła pracę doktorską p.t. "Surrealna wyobraźnia i poezja".

Współpracowała z wieloma pismami literackimi (m.in. "Twórczość", "Literatura", "Teksty" i "Teksty drugie", "Literatura na świecie", "Wiedza i życie", "Kultura Niezależna", "Nowe Książki", "Respublika Nova") oraz z Polskim Radiem, jako autorka słuchowisk dla dzieci i  audycji literackich. Za książkę "Prywatna historia poezji" otrzymała w  2000 roku nominację do nagrody literackiej "Nike". Przetłumaczona na  angielski książka Baranowskiej o poezji Wisławy Szymborskiej była rozdawana podczas uroczystości wręczania nagrody Nobla polskiej poetce.

Baranowska była autorką kilku tomików wierszy (m.in. "Miasto" (1975), "Powrót" (2002)), książek o sztuce surrealistycznej i o poezji Wisławy Szymborskiej. Najważniejsze w dorobku Baranowskiej są jednak tomy eseistyczne, niektóre mające pamiętnikową formę zapisków opatrzonych dokładnymi datami. W tych książkach autorka dzieliła się z czytelnikami własną percepcją i sposobem przeżywania świata jak w "Pamiętniku mistycznym" (1988), książce "Warszawa. Miesiące, lata, wieki" (1996) czy  „Prywatnej historia poezji" (1999). W albumowej książce "Posłaniec uczuć. Prywatna historia pocztówki" (2003) Baranowska przedstawiła swoją wielotysięczną kolekcję pocztówek, a także wiedzą o ich historii, kolekcjonowaniu i roli, jaką odegrały w kulturze. Najbardziej osobistą książką Baranowskiej było "To jest wasze życie. Być sobą w chorobie przewlekłej" (1994), w której pisarka, cierpiąca od  lat na nieuleczalną chorobę - toczeń, czerpiąc z własnych doświadczeń cierpienia pokazywała, jak chorując można utrzymać się w stanie czynnego życia: nie rezygnować z pełnego doświadczania świata, z radości, z  pozytywnych relacji z innymi ludźmi, z kontaktów z redakcjami. Baranowska pisała, że czas choroby jest czasem życia i nie da się go  wziąć w nawias: "Tak naprawdę musicie uznać życie. I właściwie to  wszystko".

eb, pap