O szczycie. I nie tylko.

Coraz częściej zdarza mi się myśleć z szacunkiem o Francuzach. Przynajmniej jeśli chodzi o stosunek do własnego państwa, zwłaszcza zagranicą wiele moglibyśmy się od nich nauczyć. Francuzi nie muszą kochać własnego rządu czy prezydenta, ale z reguły zagranicą nie pozwalają sobie na publiczne pranie nadsekwańskich brudów. Bo istnieje w nich coś takiego jak postawa propaństwowa. Niestety – wiem, że nie jestem odkrywcza, ale trudno uciec od tego tematu – Polakom obrzucanie się błotem na oczach rozbawionych tudzież zaskoczonych postronnych obserwatorów zdaje się sprawiać niesłychaną wręcz przyjemność. Niczym kandydatki na gwiazdeczki, dające się dniami i nocami lansować zrobimy wszystko, by o nas mówiono. I wcale niekoniecznie dobrze. Z lubością informujemy innych o naszych wewnętrznych problemach, dopraszając się zainteresowania. Nie inaczej było na tym szczycie. Niektórzy z moich kolegów, których skądinąd lubię, zaczepiali w barze czy stołówce znajomych zagranicznych dziennikarzy i opowiadali im o „aferze z kartoflem”. Dla dziennikarzy z innych krajów było to oczywiście wodą na młyn bo zawsze fajnie jest się z kogoś innego pośmiać. No i w końcu dzięki usilnym staraniom naszych mediów a także niektórych przedstawicieli dworu premiera cel udało się osiągnąć – prowincjonalna rozprawa między panem a wójtem doczekała się komentarzy w zagranicznej prasie. Trochę to zalatuje schizofrenią bo bardzo często ci sami ludzie, którzy wszem i wobec deklarują swoją tęsknotę za życiem w „normalnym kraju” robią wszystko, by udowodnić, jakiego domu wariatów jesteśmy pacjentami.
W cieniu naszej wojenki zapadały naprawdę ważne decyzje. O sposobie wychodzenia z kryzysu finansowego. Jedno jest pewne, powiązania między sektorem bankowym a polityką staną się o wiele ściślejsze. Silniejsza kontrola banków przez państwo ukróci z pewnością samowolę prezesów. Ale jest też o wiele poważniejszy i bardziej długofalowy tego efekt – stworzenie podwalin pod wspólną unijną politykę bankową i wzmocnienie globalizacji. Co do pakietu klimatycznego, to z oceną tego, co się nam udało dokonać trzeba poczekać do szczytu grudniowego. Na razie decyzja została odroczona o dwa miesiące. I polski rząd powinien zrobić wszystko, by ten darowany czas wykorzystać na przygotowanie takiej propozycji i argumentacji, która z jednej strony będzie do zaakceptowania przez proekologiczną Europę a z drugiej nie zrujnuje naszej gospodarki.
A poza wszystkimi tymi poważnymi sprawami, szczyt był okazją do posłuchania i pooglądania dwóch największych showmanów europejskiej sceny politycznej – wiecznie młodego Silvio Berlusconiego i Nicolasa Sarkozy. Gdyby ich energia, ambicja (Sarko) i witalność (Silvio) miały realne przełożenie na kondycję Unii – Europa byłaby światowym tygrysem.