„Miesiąc miodowy” Mrs Harris już za nami

To jasne, że – mówiąc metaforycznie – od tego, czy w USA kichnie i jak kichnie prezydent Donald Trump lub prezydent Kamala Harris będzie zależeć skala grypy (albo gorzej) w Europie Wschodniej i na Bliskim Wschodzie. Oczywiście można wskazywać, że zwłaszcza gdy chodzi o politykę wobec Izraela, stanowisko Republikanów i Demokratów w zasadzie się nie różni, tym niemniej to D.J. Trump został zapamiętany w Tel-Awiwie jako prezydent kraju, który jako pierwszy uznał Jerozolimę za stolicę Państwa Izrael. A to oznacza, że być może to 45. prezydent w dziejach USA będzie mieć większy autorytet w relacjach z premierem Binjaminem Netanjahu niż wiceprezydent Harris, a więc to on może bardziej skutecznie wymuszać na izraelskim rządzie zakończenie faktycznej wojny z Palestyńczykami. O ile, oczywiście, będzie chciał....

Ostatnie sondaże pokazują – i to jest zła wiadomość dla Demokratów – że efekt świeżości związany z podmianą prezydenckich kandydatów obozu władzy minął znacznie szybciej niż myślano.

Kamala Harris dostała punkty za wycofanie się J.R. Bidena, ale ten „honeymoon", czyli miesiąc miodowy Demokratów, trwał bardzo krótko. Stąd też zamiast początkowej przewagi 5 proc. dla Mrs Harris mamy teraz remis. Tyle, że ów remis może faworyzować kandydata Republikanów, bo w sytuacji medialnego nalotu dywanowego i napastliwej propagandy antytrumpowskiej szereg Jankesów po prostu nie przyznaje się do swoich preferencji wyborczych. Skąd my to zresztą znamy?

To, co może jednak niepokoić w obozie amerykańskiej prawicy to napięcia między Trumpem, a popularnym republikańskim gubernatorem Georgii Brianem Kempem. Były prezydent zbeształ go publicznie, co jest ryzykowne w stanie, gdzie przed czterema laty Trump przegrał wybory raptem o... dziesięć tysięcy głosów.

A ja powtarzam niczym Katon Starszy mówiący, iż „ Kartagina musi być zniszczona", że w interesie Polski – a nie tylko polskiej prawicy – jest to, aby wybory prezydenckie w USA wygrał Donald Trump. I od dawna publicznie trzymam za niego kciuki. Tylko on bowiem daje gwarancję zmiany w traktowaniu Polski – Niemiec też zresztą – przez Stany Zjednoczone Ameryki.