Latawce to ssaki aktywne w nocy, żyjące na drzewach i szybujące po lesie na odległości nawet 150 metrów. Choć nazywane są „latającymi lemurami”, to według biologii bliżej im do małp. W rzeczywistości nie potrafią też latać jak ptaki czy owady. Opadają jedynie w kontrolowany sposób, dzięki wspomnianej błonie.
Co wiemy o latawcach?
Ich wielkie oczy zapewniają im świetne widzenie w nocy. Ich miękkie futro w kolorach od szarego do czerwonawo brązowego pozwala pozostawać niemal niewidocznymi wśród drzew. Błona lotna rozciąga się na ich ciele od szyi po końcówki palców, aż do ogona.
Kończyny latawców są długie i szczupłe, każda zakończona ostrymi szponami do wczepiania się w korę drzew. Co ciekawe, skóroskrzydłe są dość niezdarne podczas wspinaczki. Nie skaczą po gałęziach jak wiewiórki, wspinają się stopniowo po pniach.
Zwierzęta te żyją głównie w gęstych lasach deszczowych w Malezji, Tajlandii, Indonezji i Filipinach. Szerzej rozprzestrzeniony jest gatunek Galeopterus variegatus, natomiast Cynocephalus volans żyje wyłącznie w południowej części Filipin. lasy są kluczowe dla ich przetrwania, rzadko schodzą na ziemię.
Skóroskrzydłe szybują, ale wolą oszczędzać siły
Latawce są roślinożerne. Żywią się głównie liśćmi, pąkami, kwiatami i owocami. By uporać się z ciężkostrawnym pokarmem, posiadają niezwykle duży, kilkukomorowy żołądek oraz długie jelita. Mają powolny metabolizm i preferują siedzący tryb życia, ponieważ liście nie dostarczają im zbyt wiele energii.
Generalnie są samotnikami, spędzając większość swojego czasu bez towarzystwa. Matki noszą jednak swoje dzieci na brzuchu przez kilka miesięcy. Młode uczepiają się podbrzusza, wykorzystując błonę lotną jako ochronne przykrycie.
Obecnie skóroskrzydłe klasyfikuje się jako niezagrożone wyginięciem. Postępujące wylesianie jest jednak dla nich niebezpieczne. Ponieważ prowadzą życie nocne, są wciąż jednymi z najsłabiej zbadanych ssaków w regionie.
Czytaj też:
Pasożytnicza osa zachowana w bursztynie. „Kredowy dziwak”Czytaj też:
Po co żyrafom plamy na ciele? Odpowiedź wprawiła badaczy w osłupienie