Zgodnie z zapisami ustawy Prezes Instytutu Pamięci Narodowej jest zobowiązany do wydawania (na wniosek osoby zainteresowanej) decyzji administracyjnej Prezesa Instytutu Pamięci Narodowej w sprawie spełnienia warunków, o których mowa w art. 4 ustawy (w terminie do trzech miesięcy) oraz udzielania pomocy w sporządzeniu wniosku o potwierdzenie statusu działacza opozycji antykomunistycznej lub osoby represjonowanej z powodów politycznych, w tym wydawanie dowodów potwierdzających działalność opozycyjną lub doznane represje. Ustawa weszła w życie z dniem 31 sierpnia 2017 roku, w 37. rocznicę podpisania Porozumień Sierpniowych. Ustawę Sejm przegłosował 6 czerwca tego roku.
Dotychczas świadczenie pieniężne mogło być przyznawane wyłącznie osobom posiadającym drastycznie niskie dochody i wynosiło 402,72 zł. Nowelizacja ustawy znosi progi dochodowe i tak jak w przypadku kombatantów, bez względu na dochód, zapewnia dożywotnie świadczenie w powyższej wysokości.
By uzyskać takie świadczenie byli opozycjoniści są zobowiązani do złożenia stosownego wniosku do Instytutu Pamięci Narodowej. Wyjątkiem są te osoby, które zostały uhonorowane Krzyżem Wolności i Solidarności, są one zwolnione z obowiązku przedkładania do IPN takiego wniosku i powinny kierować się od razu do Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych, by uzyskać potwierdzenie statusu działacza opozycji.
Porozumienia Sierpniowe
31 sierpnia 1980 roku Lech Wałęsa w imieniu strajkujących oraz Mieczysław Jagielski w imieniu komunistycznego rządu podpisali najważniejsze z czterech porozumień sierpniowych – porozumienie kończące strajk w Stoczni Gdańskiej. Dzień wcześniej podpisano porozumienie w Szczecinie, 3 września w Jastrzębiu-Zdroju oraz 11 wrześnie w Hucie Katowice.
Robotnicy z Gdańska 17 sierpnia ustalili postulaty, które Maciej Grzywaczewski i Arkadiusz Rybicki spisali na traserskich sklejkach. Tablice zostały wyeksponowane nad bramą nr 2 Stoczni. Obecnie są one wpisane na Światową Listę Dziedzictwa Kulturowego UNESCO.
37 lat temu w Stoczni Gdańskiej zakończył się strajk, który rozpoczął się właśnie w Gdańsku, a następnie rozlał się na cały kraj. Strajki doprowadziły do powstania Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego "Solidarność". W 21 postulatach stoczniowcy żądali m.in. przywrócenia do pracy Anny Walentynowicz oraz postawienia pomnika ofiar grudniowej masakry z 1970 roku.