Informację o śmierci prof. Witolda Kieżuna przekazała fundacja „Nie zapomnij o nas” na swoich kanałach w mediach społecznościowych oraz na Twitterze Muzeum Powstania Warszawskiego 1944.
facebooktwitter
Prof. Witold Kieżun
Witold Kieżun urodził się 6 lutego 1922 roku w Wilnie w rodzinie lekarzy. Po śmierci swojego ojca przeniósł się z matką do Warszawy, gdzie zdał maturę. Po wybuchu II wojny światowej w okresie okupacji niemieckiej pracował jako szklarz i zajmował się rozprowadzaniem podziemnej prasy. Od 1939 roku brał udział w działalności konspiracyjnej.
Służył w Komendzie Głównej Armii Krajowej, Zgrupowaniu Pułku Baszta, batalionie „Karpaty”, kompanii „K-4” (łączności), a od 1944 w batalionie „Gustaw” NOW-AK. Od 1944 jego mieszkanie było magazynem broni.
Od sierpnia 1944 walczył w Powstaniu Warszawskim w stopniu kaprala podchorążego pod ps. „Wypad”. Służył w oddziale do zadań specjalnych „Harnaś” w batalionie „Gustaw”. Uczestniczył m.in. w ataku na Komendę Policji i kościół św. Krzyża (23.08.1944) – w tej akcji wziął do niewoli 14 jeńców zdobywając przy tym ich broń i amunicję. W sierpniu 1944 odznaczono go Krzyżem Walecznych. 23 września 1944 został odznaczony bezpośrednio podczas walk przez gen. Bora-Komorowskiego Orderem Virtuti Militari, a w październiku 1944 roku awansował do stopnia podporucznika.
Pobyt w radzieckim łagrze
Po powstaniu uciekł z niemieckiego transportu wiozącego żołnierzy-powstańców do obozów niemieckich. Dostał się do Krakowa, gdzie nawiązał kontakt z AK. W marcu 1945 roku aresztowało go NKWD. Nie zdradził żadnych nazwisk i nie przyznał się do swojej podziemnej działalności. W maju został przewieziony poprzez Syberię do łagru radzieckiego w Krasnowodsku w Turkmeńskiej SRR (obecnie Turkmenistan), na obrzeżu pustyni Kara-kum. Trafił do „obozowego szpitala” z powodu zapalenia płuc, gdzie dodatkowo przeszedł tyfus, dystrofię, świnkę, świerzb i beri-beri. W 1946 roku wrócił do kraju na mocy amnestii. Później przez jakiś czas był więziony przez Urząd Bezpieczeństwa w Złotowie.
Światowej sławy ekonomista
Po tym, jak wyszedł na wolność rozpoczął studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego i wstąpił do Stronnictwa Demokratycznego. Później pracował w NBP. W 1964 uzyskał stopień doktora w Szkole Głównej Planowania i Statystyki, a w 1969 habilitował się. W 1971 został kierownikiem Zakładu Prakseologii Polskiej Akademii Nauk. Następnie był kierownikiem Zakładu Teorii Organizacji Instytutu Organizacji i Kierowania Uniwersytetu Warszawskiego i Polskiej Akademii Nauk. W 1980 roku wyjechał za granicę, gdzie na uczelniach – m.in. w Filadelfii i Montrealu, wykładał zarządzanie. Pracował w Burundi, najpierw z ramienia ONZ, później jako przedstawiciel Kanady.