Czas arabskich dyktatorów wreszcie się kończy

"To był 2002 rok. Pracowałem wówczas jako reporter na szczycie Ligi Arabskiej w Bejrucie. Nie mogłem wejść do Hotelu Phoenicia, gdzie odbywał się szczyt, więc zamiast tego razem z resztą reporterów siedzieliśmy na targach nauki dziecięcej, które miały miejsce nieopodal. To miejsce zamieniło się w nasze centrum medialne" - pisze autor tekstu w "New York Times" Hussain Abdul-Hussain. "Ponieważ szczyt i tak był transmitowany w telewizji, tysiące dziennikarzy w centrum miało mnóstwo czasu na prowadzenie licznych nieformalnych rozmów. Ale w krajach arabskich, gdziekolwiek są dziennikarze, są także rządowi urzędnicy usiłujący kupić lub zastraszyć dziennikarza" - dodaje.

"Spędziłem mnóstwo czasu ukrywając się przed Azzadinem, który próbował mnie nająć bym głosił propagandę tunezyjskiego dyktatora. Uciekałem także przed członkami irackiej delegacji, która wiedziała że mam iracki paszport i groziła mi zabraniem go, jeżeli nie pochwalę w swoich artykułach mądrości ich ówczesnego przywódcy Saddama Husajna. Jako rezydent Lebanonu, unikałem także Syryjskich i Libańskich agentów służb bezpieczeństwa. W 2002 roku Lebanon był pod pełną kontrolą Syrii. Syryjczycy chcieli mieć pewność, że szczyt w Bejrucie odbywał się a ich warunkach. Syryjski autokrata, prezydent Bashar al-Assad, był w stanie przerwać ważne przemówienie palestyńskiego prezydenta Jasera Arafata. W tym czasie Palestyńczycy byli oblężeni w Ramallah podczas izraelskiej Operacji Ochronna Tarcza, która miała na celu zakończenie Drugiej Intifady, rozpoczętej dwa lata wcześniej" - pisze publicysta "The New York Times"

"W Bejrucie w 2002 roku byłem bardziej zajęty ukrywaniem się przed różnorakimi agentami arabskich dyktatorów niż raportowaniem szczytu. To tłumaczy, dlaczego gdy Amerykanie rok później rozpoczęli wojnę z Irakiem, to ja byłem pośród niewielu osób publicznie popierających tę wojnę.  Moja rodzina i ja byliśmy zmuszeni opuścić Irak w 1982 roku i wiedziałem najlepiej, co to znaczy żyć pod brutalnym reżimem Saddama. Z tego powodu w pełni popierałem pomysł obalenia go. Wielka szkoda, że w kolejnych latach amerykańska okupacja w Iraku zmieniła się w kosztowny bałagan. Byłem w Bagdadzie kiedy mój wuj Jaafar został zastrzelony przez rzezimieszków" - dodaje Hussain Abdul-Hussain.

W 2005 roku zabójstwo byłego premiera Lebanonu Rafika Haririego wyzwoliło wielką furię i spowodowało masowe demonstracje na ulicach Bejrutu. Ten incydent zakończył trzydziestoletnią syryjską okupację. Ale dyktator z Damaszku i jego zwolennicy w Hezbollahu oddali cios. Dwóch moich przyjaciół, dziennikarze Samir Kassir i Khaled Eido, zostali zamordowani w dwóch oddzielnych politycznie motywowanych bombardowaniach.  Hezbollah później kontynuował sianie terroru w Bejrucie. W maju 2008 roku budynki gazety Al Mustaqbal i telewizji Future TV zostały spalone. Dziesiątki moich znajomych dziennikarzy tam pracowało. Niedługo potem jeden z nich, Omar, został pobity prawie na śmierć przez bandytów z Hezbollahu.  Ale w 2009 roku obywatele Lebanonu pokazali jeszcze większe nieposłuszeństwo, oddając władzę parlamentarną popierającym demokrację politykom. W innym miejscu w regionie doszło do podobnej niespodzianki wyborczej. Irańczycy przeciwstawili się reżimowi w głosowaniu i na ulicach. Protesty zostały jednak brutalnie stłumione przez władze Iranu.

"Pomimo różnic językowych i etnicznych, opowiadałem się za Ruchem Zielonych i demokracją w Iranie. Opłakiwałem los Nedy Zoltan, który został zastrzelony przed kamerą w trakcie filmowania materiału. W 2011 roku, po mniej niż dekadzie od czasu szczytu w Bejrucie, dwa z najbardziej represyjnych reżimów arabskich, Irak i Tunezja, zostały obalone. Dwa inne reżimy w Egipcie i Jemenie chylą się ku upadkowi" - wspomina Hussain Abdul-Hussain i dodaje: "Irak potrzebował kilku krwawych lat i dziewięciu miesięcy by utworzyć gabinet politycznych, ale Irakijczycy, tak jak Tunezyjczycy, będą poprawiać jakość swojej demokracji. Praktyka doskonali. Teraz nadszedł czas na ruch Syryjczyków i Libijczyków. To oni byli represjonowani najdłużej i najbardziej".

"Oczywiście rozumiemy, że ambasador USA w Syrii, Robert Forda, spotkał się z Assadem w Damaszku i że interes Zachodu jest zbieżny z interesem libijskiego autokraty Muammara El-Quadafiego. Obie strony troszczą się o rezerwy ropy naftowej w tym kraju. Ale jednocześnie jesteśmy pewni, że czasy się zmieniają. Nie było w historii takiego tyrana, którego rządy by się kiedyś nie skończyły. 
Pamiętam jak pewnego dnia zadzwoniłem do Omara by pogratulować mu narodzin jego córki Yasmy. Rozmawialiśmy wtedy o Lebanonie, Tunezji, Egipcie i Jemenie. Powiedział mi wtedy, że ciągle boli go szyja po tym jak został pobity przez bandytów z Hezbollahu. – Ale było warto – dodał po chwili. – Być może Yasma będzie mogła żyć na wolnym Bliskim Wschodzie" - pisze.

Autor artykułu Hussain Abdul-Hussain jest korespondentem w Waszyngtonie kuwejckiej gazety Alrai.

mb