Jak podaje agencja Unian, w stolicy Ukrainy zorganizowane zostały dwa główne pochody. Marsz spod pomnika Tarasa Szewczenki na Majdan Niepodległości prowadzony był przez Swobodę, Prawy Sektor oraz inne nacjonalistyczne organizacje. Drugi, który startował spod Opery Narodowej, został zorganizowany przez tzw. ruch azowski, w skład którego wchodzą m.in. Korpus Narodowy i związane z nim stowarzyszenia. Dziennikarz portalu „Vesti” podkreśla, że oba wydarzenia w dość karykaturalny sposób łączyły symbolikę świąteczną z nacjonalistyczną. I tak obok portretów Bandery i pochodni pojawili się nacjonaliści z zasłoniętymi twarzami ubrani w... czapki Mikołajów. Na czele marszu szły z kolei trzy bałwany – jeden w mundurze UPA i z repliką Schmeissera na piersi.
Huczne obchody 110 rocznicy urodzin przywódcy Organizacji Ukraińskich Nacjonalistów usankcjonowały ukraińskie władze. Rada Najwyższa 18 grudnia postanowiła, że w 2019 roku upamiętni na szczeblu państwowym m.in. właśnie tę rocznicę. Krok dalej poszła Lwowska Rada Obwodowa, która ogłosiła rok 2019 rokiem Stepana Bandery i OUN.
Ukraińska Powstańcza Armia
Zbrojnym ramieniem Organizacji Ukraińskich Nacjonalistów była Ukraińska Powstańcza Armia. UPA jest odpowiedzialna za czystki etniczne ludności polskiej na Wołyniu i w Galicji Wschodniej, które trwały od 1943 r. W trakcie rozpoczętej w 1943 roku na Wołyniu czystki etnicznej, prowadzonej przez oddziały UPA i miejscowych chłopów, zginęło od 30 do 60 tysięcy Polaków. Przez polskich historyków tzw. zbrodnia wołyńska uznawana jest za ludobójstwo. Ukraińcy mówią o 10-12, a nawet 20 tysiącach swoich ofiar. Celem akcji było zmuszenie do ucieczki wszystkich Polaków z Wołynia. Działania zbrojne Ukraińcy podjęli po tym, gdy Polacy odmówili opuszczenia tych terenów.
Stepan Bandera
Przywódcą jednej z frakcji OUN był Stepan Bandera. Jako działacz, a potem przywódca ukraińskiego ruchu nacjonalistycznego w międzywojennej Polsce, Bandera był organizatorem akcji terrorystycznych przeciwko państwu polskiemu i ZSRR, m.in. zamachów w 1933 roku na konsulat radziecki we Lwowie oraz w 1934 roku na ministra spraw wewnętrznych II RP Bronisława Pierackiego. Za zamach na Pierackiego został skazany na karę śmierci, zamienioną następnie na dożywocie. Uwolniony został po upadku II Rzeczypospolitej. 30 czerwca 1941 roku Bandera ogłosił we Lwowie powstanie niepodległego państwa ukraińskiego, za co w lipcu 1941 był aresztowany przez Niemców i osadzony w obozie w Sachsenhausen. Przebywał tam do września 1944 r. Po II wojnie światowej Bandera zamieszkał w Monachium pod przybranym nazwiskiem Stefan Popiel. Zginął w październiku 1959 roku zamordowany przez agenta KGB Bohdana Staszyńskiego.