Z początkiem lipca do sieci trafiło zdjęcie Michaiła Gorbaczowa. Było na nim widać, że żyły byłego prezydenta są niebieskie od wielokrotnych zastrzyków, a on sam leży na łóżku z materacem przeciwodleżynowym. Agencja Unian przekazała wówczas, że u polityka zdiagnozowano cukrzycę oraz problemy z nerkami. Poddano go od razu dializie.
Gorbaczow w ostatnich latach popierał Władimira Putina, mimo że przez długi czas był jego zagorzałym krytykiem. Atakował prezydenta Rosji m.in. w 2011 roku, po protestach dotyczących sfałszowania wyborów do Dumy Państwowej. Wzywał w tamtym okresie Putina, by nie kandydował więcej na prezydenta, którym w okresie 2008-2012 był Dmitrij Miedwiediew.
Zmarł Michaił Gorbaczow. Kim był?
Michaił Gorbaczow był radzieckim i rosyjskim politykiem, Sekretarzem Generalnym Komitetu Centralnego Komunistycznej Partii Związku Radzieckiego (1985–1991) oraz przewodniczącym Prezydium Rady Najwyższej ZSRR (1988–1990). Był pierwszym i jedynym prezydent ZSRR (1990–1991), laureatem Pokojowej Nagrody Nobla za 1990.
W 1986 roku Gorbaczow zainicjował politykę pieriestrojki (przebudowy), która obejmowała modernizację gospodarki, zwiększenie swobód obywatelskich, ograniczenie korupcji i ocieplenie stosunków z Zachodem. Gorbaczow wprowadził też głasnost, czyli politykę wewnętrznej i zewnętrznej jawności państwa.
Czym była polityka głasnosti zapoczątkowana przez Gorbaczowa?
Kiedy prodemokratyczne protesty przetoczyły się przez narody bloku sowieckiego komunistycznej Europy Wschodniej w 1989 roku, powstrzymał się od użycia siły – w przeciwieństwie do poprzednich przywódców Kremla, którzy wysyłali czołgi, by stłumić powstania na Węgrzech w 1956 i Czechosłowacji w 1968. Jednak protesty podsyciły aspiracje do autonomii w 15 republikach Związku Radzieckiego, które w ciągu następnych dwóch lat rozpadły się w chaotyczny sposób.
Gdy w 1985 roku został sekretarzem generalnym Komunistycznej Partii Radzieckiej, mając zaledwie 54 lata, postanowił ożywić system, wprowadzając ograniczone wolności polityczne i gospodarcze, ale jego reformy wymknęły się spod kontroli.
Jego polityka głasnosti pozwoliła na niewyobrażalną wcześniej krytykę partii i państwa, ale też ośmieliła nacjonalistów, którzy zaczęli zabiegać o niepodległość w bałtyckich republikach Łotwy, Litwy, Estonii i innych krajów. Wielu Rosjan nigdy nie wybaczyło Gorbaczowowi zawirowań, jakie wywołały jego reformy, uważając, że późniejszy spadek poziomu ich życia jest zbyt wysoką ceną, jaką trzeba zapłacić za demokrację.
Czytaj też:
Rozpad Związku Radzieckiego na Ukrainie. „Historia mogła potoczyć się inaczej”