Armia Prigożyna pojawiła się na froncie wojny w czasie, gdy rosyjska armia ponosiła klęski i nie była w stanie oprzeć się uderzeniom armii ukraińskiej, głównie w bitwie o Donbas. Putin przypisuje wagnerwocom powodzenie w operacjach w zdobywaniu Popasnej czy Lisiczańska, których zdobyć nie mogła armia regularna. Tymi czynami Prigożyn zdobył sobie wielkie uznanie na Kremlu i najwyższe odznaczenia. Ale i zyskał wrogów wśród wojskowych z Szojgu na czele, który dostrzegł w Prigożynie zagrożenie dla siebie. To stało się początkiem konfliktu pomiędzy rywalizującymi o względy Putina dowódcami wojskowymi.
Punktem kulminacyjnym rywalizacji stał się bunt Prigożyna, który skończył się formalną likwidacją jego formacji.
Wagnerowcy spełnili swoją misję z nawiązką. Przede wszystkim dali regularnej armii rosyjskiej czas na odtworzenie zdolności bojowej po wstrząsie, jakiego doznała w ubiegłym roku po klęsce w „operacji specjalnej”. Przez blisko osiem miesięcy prywatna, liczna armia prowadziła skuteczne walki z armią ukraińską, głównie w bitwie o Bachmut, gdzie obie strony mocno się wykrwawiły.
Dalsze rozpowszechnianie artykułu tylko za zgodą wydawcy tygodnika Wprost.
Regulamin i warunki licencjonowania materiałów prasowych.