W pierwszym wywiadzie po zaprzysiężeniu Klaus zapewnił, że w drugiej kadencji nie zmieni przekonań.
Zgodnie z wymaganiami czeskiej konstytucji uroczystość odbyła się na wspólnej sesji obu izb parlamentu.
15 lutego w czwartej turze głosowania na wspólnym posiedzeniu Izby Poselskiej i Senatu 66-letni Klaus, kandydat rządzącej prawicowej Obywatelskiej Partii Demokratycznej (ODS), otrzymał większość 141 głosów. Wyprzedził tym samym swojego rywala, mieszkającego przez wiele lat w USA profesora ekonomii Jana Szvejnara, który uzyskał 111 głosów.
Vaclav Klaus to drugi po Vaclavie Havlu prezydent Republiki Czeskiej i 10. od powstania Czechosłowacji w 1918 roku.
Sam Havel był jednym z setek gości zaproszonych na uroczystość - deputowanych, członków rządu, przedstawicieli władz lokalnych, hierarchów kościelnych, a także korpusu dyplomatycznego, wojskowych, wykładowców i sędziów.
Przysięgając na konstytucję Klaus najpierw odczytał, a potem podpisał tekst zobowiązania: "Przysięgam lojalność Republice Czeskiej. Przysięgam chronić jej konstytucję i prawa. Na swój honor przysięgam wypełniać swe obowiązki w interesie wszystkich ludzi zgodnie z moimi najlepszymi przekonaniami".
Następnie odśpiewany został hymn narodowy, a ze wzgórza Petrzin oddano 21 salw honorowych.
Przed ceremonią Klaus złożył kwiaty przy pomniku Tomasza Masaryka, pierwszego prezydenta Czechosłowacji.
W pierwszym wywiadzie po zaprzysiężeniu Klaus powiedział, że nie zmieni przekonań. "Jednakże jestem świadomy wszystkiego, czego próbowałem, czego nauczyłem się i co zrozumiałem w czasie pierwszej kadencji i z pewnością będzie to wkład w drugą" - oświadczył.
Vaclav Klaus zaczął karierę polityczną jesienią 1989 r., kiedy wstąpił do Forum Obywatelskiego, by w roku 1990 zostać jego przewodniczącym. Kiedy zorientował się, że Forum stanowi hamulec dla jego kariery politycznej, wraz z grupą zwolenników założył Obywatelską Partię Demokratyczną (ODS), z którą w roku 1992 wygrał wybory parlamentarne. Dzięki temu został premierem Czech.
W kraju Klaus jest powszechnie uważany za jednego z twórców transformacji ustrojowej, ale kojarzony zarówno z sukcesami, jak i porażkami gospodarczej przemiany kraju.
ab, pap