Trasa 9-kilometrowego przemarszu wiodła z centrum Belfastu do siedziby północnoirlandzkiego parlamentu, Stormontu, gdzie zaplanowano nabożeństwo. Z okazji rocznicy zorganizowano okolicznościową wystawę, koncerty orkiestr i imprezy kulturalne dla rodzin. W marszu uczestniczyło osiem organizacji unionistycznych, w tym oranżyści. Sobotnim uroczystościom rocznicowym towarzyszyła największa od 20 lat mobilizacja policji i sił bezpieczeństwa. Trasę marszu wytyczyła komisja ds. parad, nakazując uczestnikom, by powstrzymali się od prowokowania katolików na ulicach, gdzie stanowią oni większość, śpiewem patriotycznych pieśni przy akompaniamencie głośnej muzyki.
Komisja zgodziła się, by w czasie przemarszu przed najstarszą katolicką świątynią w Belfaście, pod wezwaniem św. Patryka, i przed innymi kościołami katolickimi unioniści przy akompaniamencie muzyki śpiewali tylko swoje religijne hymny. Zdaniem naocznych świadków czynili to jednak w sposób butny i wyzywający. Według przewodniczącego samorządu zrzeszającego katolickich mieszkańców okolic Carrick Hill, Franka Dempseya, co najmniej jedna z unionistycznych orkiestr złamała zakaz i odśpiewała unionistyczny hymn ("The Sash"), przez katolików uznawany za triumfalny.
Pierwszy minister Irlandii Płn. Peter Robinson z Demokratycznej Partii Ulsteru powitał uczestników marszu przed budynkiem parlamentu, wskazując, że idea unionizmu jest silniejsza niż wewnętrzne podziały. Mistrz Wielkiej Loży Orańskiej Irlandii Edward Stevenson w przemówieniu na wiecu przed parlamentem ostrzegł przed nowym zagrożeniem dla jedności Zjednoczonego Królestwa stwarzanym przez szkocki separatyzm. Inni mówcy wskazywali, że miejsce Irlandii Północnej jest w Zjednoczonym Królestwie, i oskarżali IRA oraz Kościół katolicki o to, że chcą podkopać ten status.
W 1912 r. z inicjatywy lokalnego polityka Edwarda Carsona, uważanego za założyciela ruchu unionistycznego, pół miliona ludzi podpisało się w Belfaście pod tzw. Konwencją Ulsterską (Ulster Covenant), deklarującą przywiązanie do korony brytyjskiej i sprzeciw wobec irlandzkiej autonomii (Home Rule).
Dokument uważany jest za ważny krok torujący drogę do podziału Irlandii w 1920 r. na Ulster i resztę, a także do ogłoszenia niepodległości przez Irlandię w 1921 r. Irlandzcy unioniści obawiali się, że autonomia wewnętrzna Irlandii będzie etapem wstępnym do niepodległości i w 1912 r. zawetowali ten proces.jl, PAP