Trybunał orzekający w składzie Wielkiej Izby wskazał, że fakt, iż mężczyzna, który ubiegał się o azyl, w 2010 roku przyjął chrzest jest przesłanką, która wykluczała możliwość odmowy przyznania azylu, ponieważ w razie odesłania do Iranu, mężczyźnie groziłaby śmierć za porzucenie islamu.
Skarżący w 2009 roku rozpoczął opozycyjną działalność polityczną w ramach tzw. „Zielonego Ruchu”, co spowodowało, iż niejednokrotnie był aresztowany. Jeszcze w tym samym roku uciekł z kraju i w styczniu 2010 roku złożył wniosek o azyl w Szwecji, jednak ten ją odrzucił, a sąd migracyjny obu instancji odrzucił skargi.
Po raz pierwszy sprawa stała się przedmiotem prac ETPCz w 2014 roku, gdy siedmioosobowy skład orzekł na niekorzyść skarżącego, jednak stosunek głosów sędziów wynosił 3 do 4. Wielka Izba, która ponownie rozpatrywała sprawę uznała, że możliwość deportacji mężczyzny do Iranu, po tym jak przyjął chrzest jest sprzeczna z art. 2 oraz art. 3 EKPCz, gwarantujące prawną ochronę życia oraz ochronę przed torturami i nieludzkim traktowaniem. Sędziowie wskazali, że w przypadku, gdyby rozpatrywana była tylko działalność polityczna F.G. deportacja nie stanowiłaby problemu.
Pełen tekst wyroku dostępny w języku angielskim na stronie internetowej Europejskiego Trybunału Praw Człowieka.
Ordo Iuris, ETPcz