Wielki Brat

Nazwę programu telewizyjnego "Big Brother" uważam za nieuprawnione nawiązanie do Orwella. To tak jakby ktoś sprzedawał mi jasny żywiec jako ciemnego guinnessa. Uczestnicy przecież dobrowolnie dają się zamknąć w domu wypełnionym kamerami. Nikt ich nie śledzi: dla sławy sami pozwalają, aby obserwowano ich życie w zamkniętej społeczności. Jest to klasyczne ćwiczenie na przetrwanie. Czego? Presji mediów.
Po przeczytaniu dziesiątków komentarzy na temat ogłupiającego podglądactwa, jakim jest "Big Brother", postanowiliśmy z żoną zobaczyć finał. I cóż się okazało? Współzawodnictwo wygrał Janusz Dzięcioł, komendant straży miejskiej ze Świecia. Mężczyzna w sile wieku, solidny, spokojny, wzbudzający emocje zbliżone do tych, które wyzwolił Jerzy Owsiak swoją Wielką Orkiestrą Świątecznej Pomocy. Wielu ambitnym młodym ludziom o wyrazistej osobowości nie udało się przejść testu na naturalność i prostolinijność. Wygrał zwykły człowiek. Big Brother - Wielki Brat - zupełnie inaczej niż w powieści Orwella "Rok 1984" nie pokonał everymana - jednego z nas. Telewidzowie odrzucają indywidualistów - wygrać ma ktoś z nich. Już Alexis de Tocqueville przestrzegał przed tym niebezpieczeństwem przeciętności w swym dziele "O demokracji w Ameryce".
Widowisko, które uczy voyeuryzmu, jest dla mnie nadal ogłupiające, żeruje ono na ludzkiej słabości do podglądania bliźnich. Zacząłem się zastanawiać, co powoduje, że politycy są gotowi działać na polu publicznym. Jedną z przyczyn jest przekonanie o ważności swojej misji. Ale przecież pan Janusz Dzięcioł też nie ukrywał w finale "Wielkiego Brata", jak ważna jest - jego zdaniem - praca strażnika miejskiego, chociaż wciąż podkreślał, że swoje miejsce zawdzięcza innym. Nasi politycy, niestety, rzadko to zauważają.
Sam kandyduję do Sejmu w przekonaniu, że nie jest to zamknięta społeczność, kontrolowana przez kamery mediów. Posłowie są zazdrośni, że publiczność wybiera dom Wielkiego Brata, znudzona tym, co widzi w domu demokracji. Tymczasem powinni wyciągnąć z tego wnioski. I tak na przykład pokazywanie stygmatów cukrowych na przegubach rąk przez posła Janowskiego w domu Wielkiego Brata zostałoby zdyskredytowane przez publiczność. Warunkiem udziału w programie jest bowiem stosowanie się do reguł gry. Przy wszystkich zarzutach wobec czwartej władzy, gdyby nie jej wgląd w funkcjonowanie tej pierwszej, byłoby jeszcze gorzej. A publiczność wybiera polityków na cztery lata, a nie na trzy miesiące, i nie może ich odwołać w trakcie trwania kadencji.