Twarda woda „osadza się w nerkach”, biała jest „chlorowana”, a kranówka to zło? Ekspert obala mity

Krystyna Romanowska: Niedawno obchodziliśmy Międzynarodowy Dzień Wody. Mam wrażenie, że mając (na razie) wody pod dostatkiem – zbyt mocno wybrzydzamy. Nie chcemy pić twardej wody, bo uważamy, że osadza nam się w nerkach (nieprawda!). Jednocześnie uważamy, że woda bogata w magnez i wapń jest dla nas korzystna. A przecież woda bogata w magnez i wapń to... właśnie twarda woda. Rozwikła pan ten galimatias?

Dr inż. Łukasz Weber: To bardzo często spotykany paradoks. Określmy najpierw czym jest tzw. twardość wody, której konsekwencją jest tzw. „kamień” na urządzeniach gospodarstwa domowego. Za twardość wody odpowiadają dwa pierwiastki: wapń i magnez. Czasami ludzie jednoznacznie negatywnie oceniają zawartość „kamienia” myśląc, że to jest coś sztucznego. Jedno z najciekawszych i najzabawniejszych jednocześnie określeń, jakie słyszałem, brzmiało: „Płynny beton”, a dokładniej „woda z naszego wodociągu to płynny beton”. Chcę zapewnić, że to bzdura, podobnie, jak – wspomniane przez panią kamienie nerkowe, które mają być konsekwencją picia twardej wody. Słyszałem też o kamieniach żółciowych oraz – uwaga! – kamieniu nazębnym, który jakoby miała powodować woda o wysokiej zwartości wapnia i magnezu.

Powiedzmy więc o faktach: zawartość wapnia i magnezu w wodzie zależy od rodzaju źródła, z którego korzystamy i który występuje, jest dostępny na danym obszarze. Wapń i magnez jest jednym z mniej istotnych parametrów z punktu widzenia oceny właściwości wody pitnej.