Radosław Majdan dla „Wprost”: Grałem z nieheteronormatywnymi zawodnikami. Piłkarze to ludzie wrażliwi

Wiktor Krajewski: Płaczesz na filmach?

Radosław Majdan: Mam kilka filmów, które mnie wzruszają.

Jesteś beksą?

Ostatnia scena filmu z „Szeregowca Ryana” mnie wzrusza. Bycie prawym człowiekiem jest czymś, co sprawia, że łzy same potrafią cisnąć mi się do oczu. Ostatnia scena „Gladiatora” też należy do wzruszających.

Płakałeś, gdy okazało się, że będziesz ojcem?

Nie, bo pojawił się we mnie lęk, czy tym razem procedura In vitro zakończy się sukcesem. Kilka razy się nie udało, niezwykle trudne doświadczenie dla całej naszej rodziny. Nie chciałem cieszyć się za wcześnie, że teraz wszystko się uda, bo obawiałem się, że zapeszę i już za chwilę okaże się, że nasze marzenia i pragnienia pozostaną wyłącznie w sferze tych niezrealizowanych. Gdy już zobaczyłem Henia na własne oczy i wziąłem go na ręce, miałem łzy w oczach. Wydawało mi się, że już od samego początku miłość do mojego synka jest najsilniejszą z możliwych. Ale tak nie jest! Ta miłość się zmienia, staje się coraz mocniejsza z każdym dniem. Kiedyś nie wierzyłem, że tak może być. A jednak. Jest.

Teraz też widać po tobie wzruszenie, gdy o nim mówisz. Czym dla ciebie jest męskość?

W obecnych czasach męskość jest terminem, który nie do końca zdefiniowano, a to dlatego, że przechodzi bardzo dużą rewolucję. Jeszcze do niedawana wymagało się od mężczyzn – i te wymogi wychodziły od kobiet lub opinii społecznej – żeby był twardy, męski, zdecydowany. Następnie mężczyzna miał być zadbany, metroseksualny. Ten model męskości okazał się za bardzo skupiony na fizyczności.

Dla mnie męskość jest gdzieś indziej, jest odpowiedzialnością za podejmowane decyzje. Charakter, szczerość, prawda, bycie dobrym mężem i ojcem, który bierze odpowiedzialność za swoją rodzinę i za swoje czyny.

Ta odpowiedzialność nie może opierać się na sile fizycznej. Ewolucja męskości opiera się na wrażliwości, jest sprzeczna wobec tego, czym prawdziwy mężczyzna charakteryzował się dawniej. Dla mnie pod hasłem męskości kryje się zrozumienie, empatia oraz to, że nie krzywdzisz słabszych, starasz się zrozumieć swoje dzieci, a jako partner jesteś wspierający, wyrozumiały.

W świecie piłki nożnej męskość też przeszła taką zmianę czy dalej rozpatruje się ją przy użyciu oldskulowych wzorców?

Piłka nożna, ogólnie sport, ociera się o racjonalne grupy kibiców i należy te dwie rzeczy rozdzielić od siebie. Piłkarze w dużej mierze to ludzie wrażliwi, tyle że to kibice wymagają od nich męskości, która polega na byciu twardym, a walka na boisku ma być kwintesencją tego bycia twardym. Cały czas pamiętam z czasów, gdy byłem czynnym piłkarzem, jak trenerzy powtarzali nam, że piłka nożna nie jest sportem dla kobiet, a chwilę później, kiedy nie szło ci w trakcie meczu, pod twoim adresem padały obelgi – słowa określające żeńskie narządy płciowe.

Jako piłkarz musiałeś być twardym, zdecydowanym, a twój próg bólu przesunięty do granic możliwości. Zawodnicy zdani są na łaskę swoich kibiców, którzy wymagają od nich hardości, a ci chcąc sprostać oczekiwaniom trenera i tłumu, przyjmując pozę maczo, a prywatnie są daleko od tego typu męskości.

W polskiej piłce nożnej nie ma nikogo, kto przyznałby się otwarcie do tego, że jest gejem. Pod tym względem świat sportu jest w epoce kamienia łupanego. Nie mam wątpliwości ani złudzeń, co by się działo ze sportowcem, jeśli chodzi o kibiców drużyny przeciwnej.