Globalna gra
Artykuł "Globalna gra" (nr 14) skłania mnie do kilku uwag. Otóż potęga kapitału zagraża suwerenności państwa, dotyczy to zwłaszcza krajów słabszych i biedniejszych. Wielkie firmy bez trudu mogą korumpować polityków, kupować spragnione wyborczych funduszy partie, a potem forsować korzystne dla nich ustawodawstwo. Tymczasem nie jest tak, że bogactwo firm i kapitalistów automatycznie przekształca się w bogactwo społeczeństwa. Pomyślne gospodarczo lata osiemdziesiąte przyniosły w całej Europie Zachodniej znaczny wzrost bezrobocia. W Szwajcarii, gdzie teraz mieszkam, banki z roku na rok zwiększają zyski, a zatrudniają niemal 30 procent mniej ludzi niż w roku 1990. Nieustannie czytam publikacje o zwalnianych przez firmy, które nieźle radzą sobie na giełdzie, ale wolą wypłacić dodatkową dywidendę akcjonariuszom, niż przejmować się interesami pracowników - zarówno zwalnianych, jak i pozostających. Łatwo więc wyobrazić sobie państwo złożone ze zbijających kokosy firm, nędznie opłacanych pracowników i armii bezrobotnych. Politycy muszą dbać o to, by do tego nie doszło, by wielkie korporacje nauczyły się odpowiedzialności socjalnej. Całkowicie zgadzam się z tym, że tylko gospodarka rynkowa może wytwarzać bogactwo i zapewnić dobrobyt. Rola państwa w gospodarce winna być ograniczona do minimum. Pozostaje jednak problem redystrybucji powstałego bogactwa. I tu państwo ma do odegrania istotną rolę - obdarzać dobrobytem wszystkich obywateli, nie zaś garstkę akcjonariuszy i biznesmenów. Państwo winno uniemożliwić wielkim korporacjom prowadzenie lobbingu, kupowanie polityków i partii. Więzy finansowe łączące wielki biznes i świat polityki należy przerwać. Duża w tym rola niezależnej opinii publicznej i wolnej prasy, przyglądającej się dochodom i wydatkom lokalnej klasy politycznej, patrzącej politykom na ręce i do portfeli.
PAWEŁ STRUMIŁŁO
Genewa
Artykuł "Globalna gra" (nr 14) skłania mnie do kilku uwag. Otóż potęga kapitału zagraża suwerenności państwa, dotyczy to zwłaszcza krajów słabszych i biedniejszych. Wielkie firmy bez trudu mogą korumpować polityków, kupować spragnione wyborczych funduszy partie, a potem forsować korzystne dla nich ustawodawstwo. Tymczasem nie jest tak, że bogactwo firm i kapitalistów automatycznie przekształca się w bogactwo społeczeństwa. Pomyślne gospodarczo lata osiemdziesiąte przyniosły w całej Europie Zachodniej znaczny wzrost bezrobocia. W Szwajcarii, gdzie teraz mieszkam, banki z roku na rok zwiększają zyski, a zatrudniają niemal 30 procent mniej ludzi niż w roku 1990. Nieustannie czytam publikacje o zwalnianych przez firmy, które nieźle radzą sobie na giełdzie, ale wolą wypłacić dodatkową dywidendę akcjonariuszom, niż przejmować się interesami pracowników - zarówno zwalnianych, jak i pozostających. Łatwo więc wyobrazić sobie państwo złożone ze zbijających kokosy firm, nędznie opłacanych pracowników i armii bezrobotnych. Politycy muszą dbać o to, by do tego nie doszło, by wielkie korporacje nauczyły się odpowiedzialności socjalnej. Całkowicie zgadzam się z tym, że tylko gospodarka rynkowa może wytwarzać bogactwo i zapewnić dobrobyt. Rola państwa w gospodarce winna być ograniczona do minimum. Pozostaje jednak problem redystrybucji powstałego bogactwa. I tu państwo ma do odegrania istotną rolę - obdarzać dobrobytem wszystkich obywateli, nie zaś garstkę akcjonariuszy i biznesmenów. Państwo winno uniemożliwić wielkim korporacjom prowadzenie lobbingu, kupowanie polityków i partii. Więzy finansowe łączące wielki biznes i świat polityki należy przerwać. Duża w tym rola niezależnej opinii publicznej i wolnej prasy, przyglądającej się dochodom i wydatkom lokalnej klasy politycznej, patrzącej politykom na ręce i do portfeli.
PAWEŁ STRUMIŁŁO
Genewa
Więcej możesz przeczytać w 17/2000 wydaniu tygodnika Wprost .
Archiwalne wydania tygodnika Wprost dostępne są w specjalnej ofercie WPROST PREMIUM oraz we wszystkich e-kioskach i w aplikacjach mobilnych App Store i Google Play.