WILLY CLAES
Willy’ego Claesa, jednego z najważniejszych do niedawna polityków świata, byłego sekretarza generalnego NATO, sędziowie belgijskiego Trybunału Kasacyjnego skazali na karę trzech lat pozbawienia wolności w zawieszeniu za udział w głośnej aferze korupcyjnej z końca lat 80.
Sąd uznał, że Claes - sprawujący wówczas urząd wicepremiera odpowiedzialnego za gospodarkę - wiedział o opłaceniu jego partii reprezentującej flamandzkich socjalistów przez firmy (włoską i francuską) w zamian za podpisanie z nimi kontraktów na dozbrojenie belgijskiej armii. Kara, jaką wymierzono Claesowi, jest najwyższą z przewidzianych w podobnych wypadkach. Oprócz niego sąd skazał dziesięciu innych polityków belgijskich, m.in. ówczesnego ministra obrony Guy Coema i byłego wicepremiera Guy Spitaelsa, a także szefa francuskiego koncernu zbrojeniowego Serge’a Dessaulta. Willy Claes urodził się w 1938 r. Studiował nauki polityczne i dyplomatyczne na Wolnym Uniwersytecie w Brukseli. W 1968 r. został wybrany do Izby Deputowanych. W 1972 r. objął funkcję ministra ds. wychowania. Rok później został ministrem gospodarki. Stanowisko to piastował także w kilku gabinetach w randze wicepremiera. W latach 1992-1994 kierował dyplomacją belgijską. Był przewodniczącym Socjalistycznej Partii Flamandzkiej i Socjaldemokratycznej Partii Europy. W 1994 r. został sekretarzem generalnym NATO. Z funkcji tej ustąpił w 1995 r.
TADEUSZ MAZOWIECKI
Z rąk ambasadora Francji w Polsce Benoit d’Aboville’a godność Wielkiego Oficera, czyli drugi stopień Legii Honorowej (najwyższego odznaczenia francuskiego), otrzymał Tadeusz Mazowiecki, pierwszy niekomunistyczny premier RP, dziś poseł Unii Wolności i przewodniczący sejmowej Komisji Integracji Europejskiej.
W uroczystości w warszawskiej rezydencji ambasadora Francji uczestniczyły osoby najbliższe byłemu premierowi. Obecni byli między innymi jego koledzy dzielący z nim celę w okresie internowania. Przyznając wyróżnienie Mazowieckiemu, Francja doceniła jego działalność opozycyjną i zasługi w walce o pogłębienie procesu demokratyzacji polityki polskiej. Tadeusz Mazowiecki urodził się w 1927 r. W 1955 r. został usunięty ze Stowarzyszenia "Pax". W latach 1956-1981 kierował miesięcznikiem "Więź". Od 1961 r. do 1972 r. był deputowanym katolickiego Koła Poselskiego "Znak". W 1980 r. przewodniczył komisji ekspertów MKS Stoczni Gdańskiej. Dwukrotnie - w 1981 r. i 1989 r. - był redaktorem naczelnym "Tygodnika Solidarność". W czasie stanu wojennego został internowany. W 1989 r. stanął na czele rządu. Rok później bez powodzenia startował w wyborach prezydenckich. W latach 1990-1994 kierował Unią Demokratyczną, a następnie - do 1995 r. - Unią Wolności. Był sprawozdawcą ONZ ds. przestrzegania praw człowieka w krajach byłej Jugosławii. Od 1989 r. jest posłem na Sejm RP kolejnych kadencji.
BENJAMIN NETANIAHU
Duże problemy z utrzymaniem stanowiska szefa rządu izraelskiego będzie miał Benjamin Netaniahu, lider prawicowego Likudu. W związku z rozpisaniem przedterminowych wyborów parlamentarnych (połączonych w Izraelu z wyborami szefa rządu) coraz więcej polityków opozycji i koalicji chce zastąpić obecnego premiera.
Sondaże pokazują, że największe szanse na kierowanie rządem ma Amnon Lipkin Szahak, ustępujący szef armii izraelskiej. Większe poparcie niż Netaniahu ma również Ehud Barak, przywódca opozycyjnej Partii Pracy. Przeciwko kandydaturze Netaniahu opowiada się także część wpływowych działaczy Likudu. Napięta sytuacja wewnętrzna spowodowała zawieszenie procesu rozszerzania Autonomii Palestyńskiej. Za brak jednoznacznej polityki wobec Palestyńczyków premiera krytykują zarówno zwolennicy, jak i przeciwnicy oddania im kontroli nad rejonami Zachodniego Brzegu Jordanu. Benjamin Netaniahu urodził się w 1949 r. Studiował zarządzanie w Massachusetts Institute of Technology. W latach 1982-1984 był zastępcą ambasadora Izraela w Waszyngtonie. W 1984 r. objął funkcję stałego przedstawiciela swojego kraju przy ONZ. Był wiceministrem spraw zagranicznych, a następnie wiceministrem spraw zagranicznych w rządzie Icchaka Szamira. Od 1993 r. stoi na czele narodowo-liberalnego ugrupowania Likud. W czerwcu 1996 r. został premierem, ministrem budownictwa i ministrem ds. religii państwa Izrael.
Willy’ego Claesa, jednego z najważniejszych do niedawna polityków świata, byłego sekretarza generalnego NATO, sędziowie belgijskiego Trybunału Kasacyjnego skazali na karę trzech lat pozbawienia wolności w zawieszeniu za udział w głośnej aferze korupcyjnej z końca lat 80.
Sąd uznał, że Claes - sprawujący wówczas urząd wicepremiera odpowiedzialnego za gospodarkę - wiedział o opłaceniu jego partii reprezentującej flamandzkich socjalistów przez firmy (włoską i francuską) w zamian za podpisanie z nimi kontraktów na dozbrojenie belgijskiej armii. Kara, jaką wymierzono Claesowi, jest najwyższą z przewidzianych w podobnych wypadkach. Oprócz niego sąd skazał dziesięciu innych polityków belgijskich, m.in. ówczesnego ministra obrony Guy Coema i byłego wicepremiera Guy Spitaelsa, a także szefa francuskiego koncernu zbrojeniowego Serge’a Dessaulta. Willy Claes urodził się w 1938 r. Studiował nauki polityczne i dyplomatyczne na Wolnym Uniwersytecie w Brukseli. W 1968 r. został wybrany do Izby Deputowanych. W 1972 r. objął funkcję ministra ds. wychowania. Rok później został ministrem gospodarki. Stanowisko to piastował także w kilku gabinetach w randze wicepremiera. W latach 1992-1994 kierował dyplomacją belgijską. Był przewodniczącym Socjalistycznej Partii Flamandzkiej i Socjaldemokratycznej Partii Europy. W 1994 r. został sekretarzem generalnym NATO. Z funkcji tej ustąpił w 1995 r.
TADEUSZ MAZOWIECKI
Z rąk ambasadora Francji w Polsce Benoit d’Aboville’a godność Wielkiego Oficera, czyli drugi stopień Legii Honorowej (najwyższego odznaczenia francuskiego), otrzymał Tadeusz Mazowiecki, pierwszy niekomunistyczny premier RP, dziś poseł Unii Wolności i przewodniczący sejmowej Komisji Integracji Europejskiej.
W uroczystości w warszawskiej rezydencji ambasadora Francji uczestniczyły osoby najbliższe byłemu premierowi. Obecni byli między innymi jego koledzy dzielący z nim celę w okresie internowania. Przyznając wyróżnienie Mazowieckiemu, Francja doceniła jego działalność opozycyjną i zasługi w walce o pogłębienie procesu demokratyzacji polityki polskiej. Tadeusz Mazowiecki urodził się w 1927 r. W 1955 r. został usunięty ze Stowarzyszenia "Pax". W latach 1956-1981 kierował miesięcznikiem "Więź". Od 1961 r. do 1972 r. był deputowanym katolickiego Koła Poselskiego "Znak". W 1980 r. przewodniczył komisji ekspertów MKS Stoczni Gdańskiej. Dwukrotnie - w 1981 r. i 1989 r. - był redaktorem naczelnym "Tygodnika Solidarność". W czasie stanu wojennego został internowany. W 1989 r. stanął na czele rządu. Rok później bez powodzenia startował w wyborach prezydenckich. W latach 1990-1994 kierował Unią Demokratyczną, a następnie - do 1995 r. - Unią Wolności. Był sprawozdawcą ONZ ds. przestrzegania praw człowieka w krajach byłej Jugosławii. Od 1989 r. jest posłem na Sejm RP kolejnych kadencji.
BENJAMIN NETANIAHU
Duże problemy z utrzymaniem stanowiska szefa rządu izraelskiego będzie miał Benjamin Netaniahu, lider prawicowego Likudu. W związku z rozpisaniem przedterminowych wyborów parlamentarnych (połączonych w Izraelu z wyborami szefa rządu) coraz więcej polityków opozycji i koalicji chce zastąpić obecnego premiera.
Sondaże pokazują, że największe szanse na kierowanie rządem ma Amnon Lipkin Szahak, ustępujący szef armii izraelskiej. Większe poparcie niż Netaniahu ma również Ehud Barak, przywódca opozycyjnej Partii Pracy. Przeciwko kandydaturze Netaniahu opowiada się także część wpływowych działaczy Likudu. Napięta sytuacja wewnętrzna spowodowała zawieszenie procesu rozszerzania Autonomii Palestyńskiej. Za brak jednoznacznej polityki wobec Palestyńczyków premiera krytykują zarówno zwolennicy, jak i przeciwnicy oddania im kontroli nad rejonami Zachodniego Brzegu Jordanu. Benjamin Netaniahu urodził się w 1949 r. Studiował zarządzanie w Massachusetts Institute of Technology. W latach 1982-1984 był zastępcą ambasadora Izraela w Waszyngtonie. W 1984 r. objął funkcję stałego przedstawiciela swojego kraju przy ONZ. Był wiceministrem spraw zagranicznych, a następnie wiceministrem spraw zagranicznych w rządzie Icchaka Szamira. Od 1993 r. stoi na czele narodowo-liberalnego ugrupowania Likud. W czerwcu 1996 r. został premierem, ministrem budownictwa i ministrem ds. religii państwa Izrael.
Więcej możesz przeczytać w 1/1999 wydaniu tygodnika Wprost .
Archiwalne wydania tygodnika Wprost dostępne są w specjalnej ofercie WPROST PREMIUM oraz we wszystkich e-kioskach i w aplikacjach mobilnych App Store i Google Play.