Ostatni zjazd Samoobrony

Do Sławna w Zachodniopomorskiem jeszcze jedzie się w miarę normalnie. Koszmar zaczyna się na ostatnim odcinku podróży. Pokruszony po obu bokach i osuwający się asfalt sprawia, że trzeba jechać środkiem. Wymijanie innych samochodów to nie lada sztuka. Zwłaszcza że jednocześnie kierowca zmuszony jest uprawiać slalom między wielkimi dziurami, które maskują kałuże. Leje bowiem bez chwili przerwy.

Mijane wsie też budzą rozpacz. Charakterystyczne pudełka, w których zasiedlano niegdyś pracowników PGR, albo liche domy, rozpadające się zabudowania gospodarcze, walające się wszędzie pordzewiałe blachy i błoto. Wszędzie błoto. Zapomnijmy o boomie po wejściu do UE, zapomnijmy o słowie „modernizacja", zapomnijmy o „rozwoju cywilizacyjnym” kupionym za pieniądze z dopłat. Tu, na środkowym Pomorzu ma się wrażenie, że czas zatrzymał się w miejscu, że to wciąż lata 90., gdy na popegeerowskiej prowincji rozpadał się stary świat, niosąc jego mieszkańcom ubóstwo i beznadzieję. Pamięta ktoś jeszcze „Arizonę”, głośny przed 15 laty dokument Ewy Borzęckiej o biedocie żyjącej na kroplówce z taniego wina? Film kręcony był w Zagórkach – czyli tuż obok, kilkanaście kilometrów w stronę Słupska.

Tu łatwiej zrozumieć fenomen Andrzeja Leppera i źródła buntu, który wyniósł go na szczyt. Pochodził z tego świata, wyniósł z niego obyczaje i maniery, mówił tutejszym narzeczem. Przegrał, gdy stał się sytym i ugarniturowanym człowiekiem sukcesu.