Więcej niż trener

Gdy 27 kwietnia Josep Guardiola ogłosił, że odchodzi z FC Barcelony, dziennikarze sięgnęli po najmocniejsze metafory. „Bóg futbolu jedzie na  wakacje" – krzyczał kataloński „Mundo Deportivo”. „Odchodzi mesjasz. Wyznaczył ścieżkę, którą będą podążać wszyscy inni” – napisał zwykle nieprzychylny Barcelonie madrycki „AS”. „Jego futbol jest jak wczesne chrześcijaństwo, a on jak Jezus. Przyszedł w mrocznych czasach i  przypomniał o pięknych wartościach. Pracował z małą grupą zaufanych przyjaciół, czynił cuda i porwał za sobą masy” – przekonywał w  brytyjskim „Guardianie” pisarz David Winner. Niby nic nowego, bo  piłkarscy komentatorzy od lat w uniesieniu zestawiają futbol z religią. Tyle że jeszcze nigdy nie panował wśród nich taki monoteizm.

Trudno się dziwić. W ciągu ostatnich 20 lat (a niektórzy twierdzą, że w całej historii piłki nożnej) nie było zespołu, który zdominowałby światowy futbol tak mocno jak Barcelona pod wodzą Pepa. Nie tylko dlatego, że  Josep Guardiola przez niespełna cztery lata pracy z Dumą Katalonii wygrał 13 pucharów i pobił wszystkie rekordy legendarnych poprzedników. On sam na pożegnalnej konferencji stwierdził, że ważniejszy od trofeów był dla niego styl, w jakim udało się je zdobyć. Pod jego wodzą Leo Messi i spółka nie wygrywali po prostu meczów. Oni tłamsili każdego przeciwnika, miażdżyli bezlitośnie największe zespoły, a przy tym pokazywali luz, radość i fantazję, jakby wciąż bawili się piłką na  podwórkowym boisku.