Pomocy!

Tydzień temu przed Sejmem mieliśmy retrospektywny przegląd twórczości i dorobku rozmaitych ugrupowań z ostatnich 20 lat. „Solidarność" brawurową lepperiadą przypomniała, czym w zestawie chwytów politycznych jest blokada. Brakowało tylko gnojówki wylewanej posłom pod nogi, żeby było tak barwnie i tak radykalnie jak za najlepszych czasów Samoobrony. Zamknięcie posłów w Sejmie było także sięgnięciem po sprawdzone wzory innych central związkowych. To one miały w repertuarze zamurowywanie w gabinetach prezesów tej czy innej firmy. Godnym przeciwnikiem chłopaków z blokady okazał się Stefan Niesiołowski. Niczym amerykański gliniarz sprawnie chwycił obiektyw kamery i jeszcze sprawniej ściągnął go do parteru – co jak na kogoś, kto walczył przed laty o wolność słowa, jest dowodem nieodwracalnych zmian, jakie czyni w ludziach polityka. Jeśli do tego dodać posła Suskiego, który czując życiową szansę na odcięcie się od pochodzącego z PiS kolegi o tym samym nazwisku, niczym Wałęsa próbował przeskoczyć płot – mamy komplecik sytuujący to wszystko bliżej kabaretonu niż poważnej polityki.

Byłoby śmiesznie, gdyby nie było strasznie. Bezradna policja ewidentnie sparaliżowana strachem, bezprawie w centrum stolicy, posłowie demolujący resztki swojej legendy – to wszystko składa się na obraz postępującego schamienia i skarlenia życia publicznego. A kiedy zamyka się etap zajść ulicznych, zaczyna się inny festiwal – obrzydliwego i cynicznego wykorzystywania tego wszystkiego do bitwy o głosy. Wyborcze. Na Niesiołowskiego poleciały gromy. I słusznie, bo nie ma czego w zachowaniu posła Platformy bronić. Gorzej, że atak poszedł ze strony tych, którzy nienawiścią, insynuacją, oskarżeniem i podejrzeniem posługują się na co dzień. „Skandal, prowokacja, bezczelne kłamstwo, układ, potwarz, niebywałe chamstwo" – to tylko próbka słownika, którym PiS sprawnie i bez zahamowań okłada przeciwników.

Jakakolwiek krytyczna uwaga o rządach Lecha Kaczyńskiego wywołuje wściekłą reakcję o obrażaniu i niszczeniu dorobku śp. prezydenta. Na normalną ocenę prezydentury szans już nie ma. Albo mówimy, że była najlepsza w pokomunistycznej Polsce, albo zostajemy wpisani na czarną listę. Jeśli my krytykujemy, to jest OK. Jeśli nas krytykują, to wszystkie ręce na pokład i wojna. W obronie pani Stankiewicz natychmiast wystąpiło spore grono publicystów. Niezależnych oczywiście, bo jak wiadomo, prawicowi publicyści są niezależni, a reszta to zależni od wszystkiego propagandziści rodem z „Dziennika Telewizyjnego". Jakoś nie było podobnego oburzenia w szeregach Niezależnych.pl, kiedy PiS żądał odsunięcia od relacjonowania kampanii wyborczej dziennikarza „Faktów".

Czyli w języku powszechnie zrozumiałym wywalenia faceta z roboty. Bo niby czym innym miałby się zajmować reporter polityczny? Skupem kartofli? Ale to oczywiście nie była obrzydliwa próba nacisku, to musiało być tylko niefortunne sformułowanie. W przypadku zajść przed Sejmem i chamskiej zagrywki Niesiołowskiego niepodpisanie listu w obronie redaktor Stankiewicz w oczach niektórych urosło do rozmiarów zbrodni ludobójstwa. Jeśli się do tego dołoży to, co wybrańcy narodu (niezależnie od barw politycznych) wygadywali wcześniej z mównicy sejmowej, to jakoś trudno nie skonstatować, że polska polityka i to, co wokół, wymaga pilnej pomocy specjalisty.