Przewrotność do potęgi
„Iluzje" w Narodowym Starym Teatrze w Krakowie dowodzą, że Iwan Wyrypajew jest dziś najbardziej oryginalnym twórcą polskich scen.
Przesadzam, bo Wyrypajew to rdzenny Rosjanin? Fakt. Ale skoro Polakami mogą być piłkarze, którzy przed powołaniem do reprezentacji w naszym kraju nie byli, to dlaczego nie moglibyśmy zaanektować dramaturga i reżysera? Jego związki z Polską dotyczą nie tylko życiowej partnerki, czyli Karoliny Gruszki, ale i zakorzenienia w naszym życiu teatralnym. Dowodem jego „Tlen" i „Sny”. Ale czym może być twórczość Iwana Wyrypajewa, przekonaliśmy się dopiero, gdy sięgnął po nią on sam. W „Lipcu” w jego reżyserii w warszawskim teatrze Na Woli starego mordercę kanibala zagrała Karolina Gruszka. Tak zdumiewająco, jak zdumiewający jest ten tekst, rozpięty między tradycyjnym monodramem a niemal muzyczną partyturą.
Muzyczną wręcz strukturę miały też miniatury w „Tańcu ?Delhi?" na warszawskiej scenie narodowej. Spokojnie, potem kulminacja, na koniec znów uspokojenie w siedmiu spojrzeniach na tę samą historię o miłości i kłamstwie. Wyrypajew nie boi się mówić o miłości, wychodząc z założenia, że o czymkolwiek się opowiada, i tak skończy się na miłości. Rehabilituje skompromitowany gatunek, jakim jest melodramat. „Taniec ?Delhi?” i „Iluzje” są w gruncie rzeczy nim. Tyle że przewrotnym.
„Iluzje" to najlepszy nowy tekst dramatyczny, jaki czytałem od lat. Wyzwanie dla realizatorów i aktorów karkołomne – niełatwo wyjść na scenę, usiąść na krzesełku i powiedzieć spokojnie, serio, patrząc na widzów, słowa: „Jestem ci wdzięczny za to, że nauczyłaś mnie miłości. Że dzięki tobie poznałem, czym jest miłość, poznałem, jaka to siła. Że to nie słowa, nie romantyzm, że to praca. Miłość to praca, to sztuka odpowiedzialności”.
Archiwalne wydania tygodnika Wprost dostępne są w specjalnej ofercie WPROST PREMIUM oraz we wszystkich e-kioskach i w aplikacjach mobilnych App Store i Google Play.