Mistrzowie przekory

Przekora jest intelektualnym instynktem zachowawczym" - pisał Stefan Kisielewski. Tegorocznym laureatom Nagrody Kisiela (ich przyznawaniu od początku patronuje "Wprost") tego instynktu nie zabrakło. Andrzej Olechowski (nagrodzony polityk) wystartował w wyborach prezydenckich na przekór tym, którzy uznali, że "do tego upoważnia jedynie namaszczenie partii, a nie konstytucja". Irena Eris (wyróżniony przedsiębiorca) zbudowała markę swojej kosmetycznej firmy, mimo iż nie wróżono jej sukcesu na rynku zdominowanym przez globalne koncerny. Witold Gadomski (najlepszy publicysta) skutecznie lansuje liberalne poglądy populistycznie nastawionej większości. Nagrody Kisiela wręczone zostały w tym roku po raz jedenasty; po raz dziesiąty - w warszawskiej kawiarni Rozdroże.
- Kisiel był dla mnie mistrzem otwartości. Napisałem do niego list na początku lat 60., dziękując za pozytywny artykuł o rock and rollu, co wtedy było ewenementem. Z potrzeby kultywowania otwartości wystartowałem także w wyborach prezydenckich. O tym, czy rzeczywiście uda mi się stworzyć partię środka, zadecydują politycy, którzy być może nie okażą się zamknięci w plemiennych obyczajach - mówił Andrzej Olechowski, który do poglądów Kisiela ma osobisty stosunek, gdyż towarzyszyły one jego procesowi dorastania.
- Stefan Kisielewski na zawsze pozostanie dla mnie osobą, która jako pierwsza głosiła publicznie poglądy liberalne. To fantastyczne, że to, co kiedyś było herezją, dziś stało się niemal oczywistością - mówi Witold Gadomski, publicysta ekonomiczny "Gazety Wyborczej", doceniony za "trafianie w sedno". Dodał, iż jeśli ktoś trafia w sedno, to albo ma bardzo dobre oko, albo owo "sedno" jest wyjątkowo duże.
Dla Ireny Eris, nagrodzonej za "wielkie małe przedsiębiorstwo", Kisiel pozostanie symbolem człowieka renesansu, który wyróżniał się w tłumie bogactwem swoich poglądów. - Nie był to ktoś zmieniający opinie w zależności od tego, jak zawieje wiatr. Jeśli głosił sprzeczne poglądy, to raczej dlatego, że tak nakazywała mu wewnętrzna uczciwość, a nie koniunkturalizm - mówi Irena Eris.
- Tegorocznych laureatów łączy to, że mają poglądy ekonomiczne, a nie polityczne. To coś, co mój ojciec zawsze cenił najbardziej - zauważa Jerzy Kisielewski, syn pisarza. Według tego klucza Kisiel przyznawał w roku 1990 i 1991 swoje wyróżnienia osobom, które miały wpływ na kreowanie życia publicznego, "ludziom nienormalnym, czyli nie normowanym". Po śmierci Stefana Kisielewskiego nagrody jego imienia zaczęła przyznawać powołana do życia przez tygodnik "Wprost" kapituła złożona z laureatów z poprzednich lat. Osoby o rozbieżnych poglądach, rzadko mające jednakowe zdanie w jakiejkolwiek sprawie, łączy "kisielizm": uznanie dla paradoksu, przedsiębiorczość i szacunek dla zdrowego rozsądku. Różnorodność była zaletą dla Kisiela, który mawiał, że "nie ma poglądu, w którym nie byłoby okruchu prawdy.
W tym roku do kawiarni Rozdroże przybyli m.in. Leszek Balcerowicz, Donald Tusk, Maciej Płażyński, Jan Kulczyk, Henryka Bochniarz, Paweł Piskorski. Powinniśmy pamiętać o testamencie, który nam zostawili w sferze ducha Jerzy Waldorff, Jerzy Giedroyc i ks. Józef Tischner. Jednocześnie jednak nie bez wzruszenia mówię o pewnej ciągłości. Warszawskie Liceum Ogólnokształcące nr 111 wybrało Stefana Kisielewskiego na swojego patrona. Za rok będziemy więc mieć pierwszych absolwentów "Kisiela" - zauważa Jerzy Kisielewski. Grono pedagogiczne długo szukało "człowieka, który dzięki swoim uniwersalnym poglądom wprowadziłby szkołę w XXI wiek". W niezauważalny sposób Kisiel stał się nie tylko przypomnieniem o absurdach minionej epoki, ale i symbolem przyszłości.