Europejska strategia

 
Dzięki niedawnemu przyspieszeniu przejmowania unij-nego dorobku prawnego, wytrąciliśmy z ręki argument tym, którzy twierdzili, że poszerzenie można opóźnić, gdyż kraje kandydujące nie są do niego gotowe. Nie wolno dopuścić, by ktokolwiek mógł ponownie powoływać się na ten argument. Dlatego ważne jest, aby obecny rząd i parlament mogły spokojnie kontynuować przygotowania.
Państwa członkowskie UE uzgodniły, że unia będzie gotowa do przyjęcia nowych członków w roku 2003. Zbieżność scenariusza unijnego z zakładanym przez polski rząd skłania do optymizmu. Nadmierny optymizm byłby jednak przedwczesny. Większość polityków z państw unii wielo-krotnie powtarzała, że data gotowości nie oznacza automatycznie daty poszerzenia, a deklaracja szczytu w Helsinkach nie powinna być w taki sposób interpretowana.
Decyzje podjęte na szczycie w Nicei są obiecujące. Po raz pierwszy procesowi rozszerzenia nadano konkretne ramy czasowe, dając nadzieję, że w Göteborgu państwa unii bę-dą gotowe do potwierdzenia ostatecznej daty zakończenia tego procesu, przynajmniej w wypadku najlepiej przygotowanych kandydatów. Strategia poszerzenia zaakceptowana przez piętnastkę w Nicei, stwarza możliwość dokona-nia przełomu w negocjacjach. Unia powinna szybciej i sprawniej przygotować wspólne stanowiska w poszczególnych obszarach negocjacyjnych, zwłaszcza tych, które określają najważniejsze warunki członkostwa, np. dotyczących polityki rolnej, rynku pracy, polityki regionalnej, ochrony środowiska, infrastruktury i finansów. Należy zastąpić strategię małych kroków strategią przełomu. Bez niej realizacja pożądanego kalendarza może się nie udać. Do negocjowania i rozwiązywania najtrudniejszych problemów trzeba przystąpić już teraz, gdy unii przewodniczy Szwecja i kiedy klimat ku temu jest przychylny. Niedobre byłoby pozostawienie najbardziej kontrowersyjnych kwestii na koniec. Należy do tego przekonać naszych partne-rów w UE. Powinniśmy również walczyć ze stereotypowym i przypadkowym wiązaniem jednych problemów z innymi, np. otwarcia rynku pracy z wolnym obrotem ziemią. Trzeba proponować rozwiązania oparte na realnych związkach, np. kojarząc problemy rynku pracy z polityką rolną.
Dominique Moisi napisał w "Financial Times", że większość państw unii traktuje poszerzenie jak leniwi uczniowie, którzy mają napisać wypracowanie na mało interesujący temat. Mam nadzieję, że to nadmierny pesymizm. Gdyby jednak ta diagnoza okazała się trafna, najwyższy czas, by zmienić to nastawienie.