Ludzie

JAN KUŁAKOWSKI
Obawy, że nasz kraj wypadł z pierwszej grupy kandydatów do Unii Europejskiej, są nieuzasadnione - zapewnia Jan Kułakowski, główny negocjator Polski w rozmowach z unią. W Parlamencie Europejskim przekonywał, że jesteśmy gotowi na ustępstwa w negocjacjach z UE, ale tego samego oczekujemy od partnerów. Ostatnio znacznie usztywnili oni, szczególnie Günter Verheugen, komisarz ds. rozszerzenia, stanowisko wobec sprawiającej największe problemy Polski.
Dyplomaci unijni lepiej oceniają postępy negocjacyjne małych krajów, które są bardziej skłonne do ustępstw. Nieoficjalnie przyznają, że w ten sposób próbują wywrzeć presję na naszych negocjatorów. Krytykują nas też za domaganie się zbyt wielu i zbyt długich okresów przejściowych. W Komisji Europejskiej zaproponowano tymczasem - zgodnie z żądaniami Niemiec i Austrii - aby dopiero po siedmiu latach od wejścia do wspólnoty Polacy mieli prawo do pracy w krajach unii. Skrytykowały to wszystkie liczące się siły polityczne w Polsce.
Jan Kułakowski urodził się w 1931 r. Walczył w powstaniu warszawskim, po wojnie wyemigrował do Belgii. Ukończył prawo i nauki polityczne na Katolickim Uniwersytecie w Leuven. Był sekretarzem Europejskiej Konfederacji Związków Zawodowych i sekretarzem generalnym Światowej Konfederacji Pracy. W latach 1990-1996 pełnił funkcję ambasadora RP przy UE. W lutym 1998 r. został mianowany głównym negocjatorem Polski w rozmowach z unią.

ALEKSANDER ŁUCZAK
W Sejmie zdarzyła się rzecz bez precedensu: do Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji wybrano Aleksandra Łuczaka (PSL), kandydata negatywnie ocenionego przez sejmową Komisję Kultury, który uzyskał większość, mimo że reprezentował opozycyjną koalicję mniejszościową. W dodatku sam nie wierzył w zwycięstwo. Świadczy to o tym, że pod koniec obecnej kadencji Sejmu wyników żadnego głosowania nie można być pewnym.
Sejm wybierał członka KRRiTV w związku z wygaśnięciem mandatu Michała Strąka, rekomendowanego przez PSL. W klubie AWS ogłoszono dyscyplinę. Jeszcze raz okazało się, że w wypadku polityków akcji dyscyplina jest rzeczą umowną. Po głosowaniu Łuczak nie krył zaskoczenia, a posłowie akcji licytowali się, kto najbardziej się przyczynił do takiego rozstrzygnięcia. Andrzej Potocki, rzecznik UW, stwierdził, że w tej sytuacji posłom unii trudno będzie poprzeć kandydata AWS na szefa NIK. Podobne problemy z wyborem członka KRRiTV mają senatorowie AWS, którzy nie potrafili porozumieć się w sprawie swojego kandydata.
Aleksander Łuczak urodził się w 1943 r. Ukończył historię na Uniwersytecie Warszawskim. W latach 1988-1989 był wiceministrem edukacji narodowej. Od 1989 r. zasiada w parlamencie. Należał do ZSL, PSL Odrodzenie i PSL. W 1992 r. krótko pełnił funkcję szefa URM. Za rządów koalicji SLD-PSL był wicepremierem, szefem resortu edukacji, a potem przewodniczącym KBN.

ARIEL SZARON
Przez pół wieku polityka ustępstw i negocjacji nie doprowadziła do zgody między Izraelem a Palestyńczykami. Premier Izraela Ariel Szaron uznał więc, że była błędem. "Naszych ziem nie oddamy nigdy" - stwierdził niedawno, odcinając się od polityki swego lewicowego poprzednika, Ehuda Baraka. Według Szarona, ustępstwa tylko nakręcały spiralę żądań Palestyńczyków, którzy nigdy nie zrezygnowali z terroru jako narzędzia politycznego nacisku.
Rezultaty strategii Szarona są zaskakujące: po raz pierwszy od miesięcy Palestyńczycy podjęli rozmowy, mimo że premier Izraela nie chce kupować pokoju za ziemie Zachodniego Brzegu czy Strefy Gazy, nie widzi też powodu, by zrezygnować ze wschodniej części Jerozolimy i oddać Syrii wzgórza Golan. Szaron twierdzi, że twarde stanowisko Izraela uświadomiło Jaserowi Arafatowi, iż niezbędne jest przerwanie narastającej agresji wobec państwa żydowskiego, a nie będzie to możliwe bez rozbrojenia terrorystów. Problemem jest to, że ze zdaniem Arafata nie liczą się skrajne organizacje palestyńskie.
Ariel Szaron ma 73 lata. Urodził się w Kfar Malal, niedaleko Tel Awiwu. Skończył studia rolnicze, jest właścicielem farmy Haszikmin na południu Izraela. Wyróżnił się podczas wojny Jom Kipur w 1973 r. Jako młody major dowodził elitarną jednostką dokonującą odwetów na arabskich wsiach. Służbę w armii zakończył w stopniu generała. W latach 1977-1981 był ministrem obrony w rządzie Menahema Begina.