Co dalej z mediami na Węgrzech?

To był drugi raz. Poprzednio Balázsowi Weyerowi zdarzyło się pisać wstępniak siedem lat temu, gdy Węgry wchodziły do Unii. Balázs wzdycha: wstępniak dla portalu to strzał we własną stopę i policzek dla internautów. Zamiast jędrnych wiadomości – publicystyczne ględzenie. Dlatego wtedy w 2004 r. redaktor naczelny Weyer uroczyście przyrzekł czytelnikom portalu Origo, że nie będzie ich katował polityką na głównej stronie. Obietnicę złamał 1 stycznia 2011 r. W dniu, w którym na Węgrzech w życie weszła nowa ustawa medialna, napisał we wstępniaku, że Origo nie da sobie założyć knebla.

Nowa ustawa medialna, uchwalona głosami konserwatystów z partii premiera Viktora Orbána, wstrząsnęła dziennikarzami. Robi wrażenie: ponad 170 stron regulacji i zmian w prawie medialnym, którego nie ruszano od 14 lat. 228 paragrafów przekazuje w ręce Rady ds. Mediów smycz i obrożę na wszystkie media: publiczne i prywatne. Smycz jest boleśnie krótka: za treści, które godzą w bezpieczeństwo państwa, finansowa kara (od 18 tys. euro dla autora do 90 tys. euro dla wydawcy). Rada – pięciu ludzi namaszczonych przez partię rządzącą – może dowolnie oceniać materiały dziennikarskie. I wlepiać kary. Ustawa wywołała awanturę w Europie. W obronie dziennikarzy i wolności słowa stanęło OBWE. Ale ustawa i tak weszła w życie.

Po cichu dziennikarze przyznają, że nowelizacja była konieczna, bo stara ustawa nie uwzględniała liczby nadawców ani mediów online. I że wszystkie dotychczasowe projekty były podobne: każdy zakładał kaganiec na media. Dopiero Fideszowi, który ma dwie trzecie w parlamencie, mogło się udać. No to się udało.

O kontrowersyjnej ustawie medialnej czytaj w najnowszym "Wprost", w sprzedaży od poniedziałku.