Czwarty raz kapitana Sparrowa

Drogi kapitanie Sparrow – zaczynał się list. – W naszej szkole jest grupa dorastających piratów szykujących bunt przeciwko nauczycielom. Czy mógłbyś przyjechać nam pomóc, bo coś kiepsko nam idzie?". List napisała dziewięcioletnia Beatrice, uczennica londyńskiej podstawówki, do swojego idola, bohatera serii „Piraci z Karaibów". Ku zaskoczeniu wszystkich Johnny Depp, odtwórca roli Sparrowa, który akurat przebywał w Londynie, kręcąc czwartą część filmu w tamtejszym The Royal Naval College, odwiedził szkołę Beatrice. Przyjechał w barwnym stroju Jacka Sparrowa. – Nie buntujcie się przeciw nauczycielom, bo za murami szkoły czeka policja – poradził uczniom. Dodał też, że dzieci nie powinny wcinać za dużo słodyczy, bo zęby im sczernieją i wylecą, zupełnie jak piratom.

To, że Jack Sparrow ma fanów wśród uczniów podstawówek, nie zaskakuje. „Piraci z Karaibów" są bowiem filmem dla nich odpowiednim. Podobnie jak dla ich mam. I braci. I ojców. Ludzie zajmujący się zawodowo określaniem, do kogo skierowany jest dany film – czy najbardziej trafia do nastolatków, dojrzałych facetów, czy trzydziestoletnich singielek – w przypadku „Piratów z Karaibów" napisali: „for everyone” – to film dla każdego. Nic dziwnego, skoro to zgrabne połączenie kina akcji, przygody, bajki, fantastyki, romansu i horroru. Przede wszystkim „Piraci” odwołują się do naszego pragnienia wolności i przygody, najlepiej na jakichś egzotycznych morzach. Każdy marzył przecież jako dziecko, że jest kowbojem, Indianinem, rycerzem Jedi albo właśnie piratem.

Jaki będzie czwarty film z serii o piratach? Dlaczego producenci bali się Johnny'ego Deepa? Jak powstawały poprzednie przygody kapitana Sparrowa? Czytaj w najnowszym "Wprost", w sprzedaży od poniedziałku.