Naukowcy od dawna zastanawiają się, dlaczego nie mamy wspomnień z okresu, kiedy mamy dwa lub trzy lata. Do około siódmego roku życia wspomnienia z dzieciństwa są zazwyczaj fragmentaryczne. W 1905 r. Zygmunt Freud ukuł termin „amnezja dziecięca”, a ponad 100 lat później psychologie nadal zastanawiają się nad tą kwestią. Pierwotnie uważano, że mózgi dzieci nie są wystarczająco rozwinięte, aby tworzyć trwałe wspomnienia.
Badania przeprowadzone w latach 80. wykazały jednak, że dzieci w wieku dwóch lat są w stanie tworzyć wspomnienia i przypominać sobie wydarzenia sprzed kilku miesięcy z najdrobniejszymi szczegółami. Z drugiej strony narażenie na traumę we wczesnym dzieciństwie zwiększa ryzyko lęku i depresji. To paradoks amnezji dziecięcej, że te doświadczenia wpływają na nasze życie, nawet pomimo faktu, że zostaną zapomniane.
Naukowcy zastanawiają się nad tym zagadnieniem ponad 100 lat. Wciąż nie ma jasnej odpowiedzi
Cristina Alberini z New York University przeprowadziła testy na zwierzętach, z których wynika, że wspomnienia powstałe w okresie amnezji dziecięcej są w rzeczywistości przechowywane w mózgu aż do dorosłości, nawet jeśli nie są świadomie zapamiętywane. U zwierząt i ludzi tworzenie i przechowywanie długoterminowych wspomnień o swoich doświadczeniach życiowych nie jest możliwe bez regionu mózgu zwanego hipokampem.
Region ten jest też ważny we wczesnych wspomnieniach, co sugeruje, że amnezja dziecięca występuje z powodu rozwijania się hipokampu z powodu nowych doświadczeń. Wiek, w którym ludzie przypominają sobie swoje wspomnienia, znacznie się różni. U Amerykanów następuje to w wieku około 3,5 roku, sześć miesięcy później niż u Chińczyków. U nowozelandzkich Maorysów pierwsze wspomnienia pojawiają się wcześniej niż u osób pochodzenia europejskiego, w wieku ok. 2,5 r.
Dlaczego nie pamiętamy pierwszych lat życia? Naukowcy porównują to do fundamentów domu
W ankiecie z 2018 r. 39 proc. badanych przyznało, że ma pierwsze wspomnienia z okresu z wieku dwóch lat. Naukowcy skomentowali, że „nieprawdopodobnie wczesne” wspomnienia jak bycie pchanym w wózku lub pierwsze kroki mogą prawdopodobnie być fikcyjne i być oparte na zdjęciach, lub historiach rodzinnych. Według Alberini wczesne niepamiętane wspomnienia mogą funkcjonować jako schematy, na których budowane są wspomnienia dorosłych. Podobnie jak fundamenty domu.
Czytaj też:
Znalezisko naukowców zapiera dech w piersiach. Odkryli prastarą tajemnicęCzytaj też:
Ile kroków do lepszego zdrowia psychicznego? Naukowcy obliczyli