Posadzka budowli była pokryta grubą warstwą gipsu, zaś ceglane ściany u dołu pokrywał pas żłobionego tynku, a powyżej pomalowano je barwnikiem zawierającym ochrę. Zdaniem naukowców, świątynia była wykorzystywana także po upadku państwa Sasanidów, o czym świadczą ślady wielokrotnych napraw posadzki już po 651 r., w okresie panowania Arabów.
Jak poinformował Javeri, podobne obiekty religijnej architektury Sasanidów odnajdywano wcześniej w południowym Iranie, ale po raz pierwszy taka budowla została odkryta w środkowej części kraju. Świątynia znajduje się na terenie ruin jednego z dwóch starożytnych miast, których pozostałości zostały zlokalizowane w regionie Vigol w 2005 roku. Według archeologów, szczegółowe badania doskonale zachowanych pod piaskiem pustyni ruin pozwolą lepiej poznać okres przejściowy między epoką Sasanidów a panowaniem islamskim oraz początkowy okres panowania Arabów.
PAP, arb