Sto trzydzieści tysięcy złotych wynosi dług alimentacyjny byłego męża Joanny Łukaszewicz, który powinien łożyć na utrzymanie córki. – Nie płaci, bo w jeden dzień z zamożnego właściciela dużej firmy stał się bezrobotny i bez środków do życia. Jak to zrobił? Przepisał firmę na syna z poprzedniego małżeństwa, a sam ogłosił się prezesem i w zgodzie z literą prawa zrzekł się pobierania wynagrodzenia. Płaci raz na kilka miesięcy drobne kwoty rzędu 200 zł, choć sąd zasądził tysiąc złotych miesięcznie. Nieruchomości i ruchomości przepisał na rodzinę. Komornicy rozkładają ręce.
Są bezradni – opowiada Joanna Łukaszewicz, która od ośmiu lat walczy o pieniądze dla córki. Wstąpiła do Stowarzyszenia „Dla Naszych Dzieci” i głośno domaga się zmian. Są wprawdzie drogi mające doprowadzić do ściągnięcia długów, ale to tylko teoria. W praktyce państwu na tym nie zależy. Woliwydać 1,5 mln zł rocznie z kieszeni podatni- ków, czyli z Funduszu Alimentacyjnego, niż zmotywować dłużników do spłaty. – Fundusz Alimentacyjny to fikcja. W założeniu miała to być pożyczka, jaką państwo daje dziecku, a zwrot egzekwuje od dłużnika. W praktyce stała się to bezzwrotna zapomoga dla najuboższych matek – tłumaczy Łukaszewicz. Żeby starać się o środki z FA, samotnie wychowujący dziecko rodzic musi wykazać dochody nie wyższe niż 725 zł miesięcznie. Ten próg nie zmienił się od prawie dekady, choć średnia krajowa w tym czasie wzrosła ponad dwukrotnie. I tak w 2013 r. na świadczenia alimentacyjne mogło liczyć zaledwie 339 tys. dzieci. Średnio dostawały miesięcznie 324 zł. – Próg trzeba podnieść. Bo gdy samotne matki robią wszystko, by bez pomocy ojca zapewnić jak najwyższy poziom życia dziecku, państwo daje znak: dostaniesz pomoc, jeśli nie będziesz dawać rady – tłumaczy Łukaszewicz.
BEZRADNI KOMORNICY
Archiwalne wydania tygodnika Wprost dostępne są w specjalnej ofercie WPROST PREMIUM oraz we wszystkich e-kioskach i w aplikacjach mobilnych App Store i Google Play.