Ferment w b…ałaganie

A było tak przyjemnie. Błyskotliwy Rokita niszczył postkomunistów, Ziobro także nie był zły, chociaż plątał się we własnych słowach. Potem przyszedł premier Marek Belka i dobry rok oraz wybory, kiedy to ówczesna opozycja miała pokazać jedność. PiS do tego nie dopuścił i się zaczęło. Leppery i ZOMO, szósta rano CBA i kamasze, tyle że gospodarka szła sama napędzana światową koniunkturą. PiS padł i nastała radość, że mamy święty spokój. Uroczy uśmiech premiera Tuska, powszechne (niemal) zadowolenie z nowoczesnej i liberalnej partii. Ta jednak nie ukazała ani swojego nowoczesnego, ani liberalnego oblicza. Oczywiście jest kryzys gospodarczy, ale minister Radziszewskiej nie wyrzucono (chociaż premier Tusk wyrzucił nie wiedzieć czemu wicepremiera Schetynę), poza emeryturami pomostowymi nic niemal nie zrobiono, a gospodarka i finanse państwa – jeżeli ufać ekonomistom, co nie jest oczywiste – mają się coraz gorzej. Nad każdą rozmową o państwie ciąży katastrofa smoleńska, a zdarzenia mijającego roku puentuje poseł Węgrzyn w wypowiedzi, której nie należy przypominać. W PO trwa spór, a w PiS także, i to zarówno nieskrywany – PJN, jak i skrzętnie skrywany. SLD podobno zyskuje. Słowem, od roku 2007 i poczucia stabilnej oraz nowoczesnej polityki niemal wszystko zaczyna się walić jak domek z kart. Same wpadki, wszystko się przeciąga, a obywatele tracą zaufanie do państwa. Gdyby nie fakt, że rozsądny człowiek lubi myśleć o przyszłości, można by tych polityków zostawić samym sobie, ale jednak sporo od nich zależy, więc myśleć musimy i trzeba się zastanawiać, co dalej.

W najbliższej przyszłości nie będzie nic. To znaczy nic sensacyjnego. PO wprowadzi bardziej restrykcyjne zasady zakazujące ujawniania odrębnego zdania, a PiS przegra wybory, co sprawi, że będzie w sumie koalicja taka lub owaka. Najgorsze, że koalicja tych samych polityków, którzy już pokazali, że niewiele umieją, a prawie nic im się nie chce. Jedni pokrzyczą na Kościół i homofobów, inni będą argumentowali, że trzeba dalej ciąć wydatki, bo budżet sam się nie naprawi, a najlepiej ciąć aż do granic ludzkiej wytrzymałości. Ale ludzie się nie zbuntują, bo i jak mieliby się zbuntować? Rewolucja w Polsce nie jest wyobrażalna.

Polskie uniwersytety – zgodnie z europejską tendencją – stają się szkołami zawodowymi, polska nauka jest dramatycznie niedofinansowana, ale młodzież jest znakomita, tylko całkowicie niepolityczna. W obecnej polityce w Polsce nie ma nic, co mogłoby przyciągnąć młodych ludzi, poza oportunistami, skrajnymi radykałami i karierowiczami. Polsce politycznej grozi całkowita utrata ciągłości. Między tą Polską a klasą polityczną jest przepaść. Każde kolejne pogorszenie koniunktury oraz zwiększenie już radykalnie rosnącego bezrobocia w pokoleniu poniżej trzydziestki spowoduje, że oni – niemal wszyscy – wyjadą. Tu nie chodzi o miliony, ale o dziesiątki tysięcy tych najzdolniejszych. To wystarczy. To będzie początek końca. Czy wszystkiemu winien jest polityczny stan beznadziei? Zapewne nie wszystkiemu, ale 90 proc. – tak. Polska bez dróg i kolei, Polska bez innowacji technologicznych, bez oferty dla myślących – żadnej szansy zatrudnienia świetnego doktoranta na uniwersytecie, żadnej szansy zatrudnienia znakomitego informatyka do czegoś lepszego niż programowanie stron, co potrafi każdy – taka Polska straci przewagi, jakie podobno jeszcze niedawno miała nad sąsiadami, nie wspominając już o Zachodzie.

Czego zatem można się spodziewać po najbliższych miesiącach? Czy możliwe jest pojawienie się zdrowego fermentu w stanie beznadziei? Pierwsza odpowiedź jest negatywna. Ale tak nie może być wiecznie! Wtedy się mówi, że za 20 lat, jak nowe pokolenie dojdzie do władzy, ale 20 lat już minęło. Czy po partiach można się spodziewać ożywczego impulsu – prawie na pewno nie, ale może? Jeżeli nie liczyć na cuda, to trzeba myśleć inaczej. W słabnącej Unii Europejskiej rządzonej przez ludzi nieważnych i niezdolnych do decyzji, chyba że coraz bardziej interesownych i egoistycznych, nie będzie tego nadzoru, jaki sprawiał, że Polska musiała się rozwijać. Jak sami nie damy rady, to nas zostawią na szarym końcu, gdzie już pod wieloma względami jesteśmy.

Ożywczy ferment jest możliwy – wyczuł to Janusz Palikot, tylko wątpliwe, czy mu się uda – w rezultacie porozumienia oddolnego. Górę zostawmy jej marnemu losowi, zaniechajmy słuchania o tym, co wczoraj zrobił poseł, zgaśmy telewizory, a co najmniej stacje informacyjne, i skorzystajmy z tego, z czego skorzystali Egipcjanie, z portali społecznościowych, z niebywałych możliwości technologicznych, po to, żeby zacząć cokolwiek robić wspólnie. Odbudujmy nie Polskę polityczną, bo to na razie chyba niemożliwe, ale Polskę ludzkich wspólnot, a to już będzie wspaniałe osiągnięcie.