NATO i kobiety

Chyba emocjonujemy się nie tym, co trzeba. Wybory nowego szefa paktu to rzeczywiście ważna sprawa. Kim jednak jest sekretarz generalny pokazała np. wojna w Gruzji. To człowiek, który może czasem ostrzej się wypowiedzieć, ale ostatecznie musi się dostosować do chóru 26, a wkrótce 28, krajów członkowskich. To nie przywódca armii, który sam może poprowadzić wojnę, ale raczej poszukiwacz konsensusu. Co swoją drogą często jest prawdziwą misją niemożliwą, zwłaszcza przy rozrastającym się i przez to coraz bardziej zróżnicowanym sojuszu. Oczywiście, że nie jest obojętne, kto stoi na czele paktu. I dla kraju, z którego pochodzi szef NATO jest to wielka nobilitacja i prestiż. Ale o wiele ważniejsza od wyboru sekretarza jest przygotowywana właśnie nowa doktryna strategiczna paktu. To ten dokument, który wyznaczy cele, wskaże zagrożenia i pokaże sposoby walki z nim określi, czym będzie sojusz w najbliższych latach. To mniej atrakcyjny medialnie temat, ale o wiele istotniejszy niż giełda nazwisk. Która zresztą, jak pokazuje doświadczenie, może się okazać zbiorem bezużytecznych dywagacji. NATO dzisiejsze a to sprzed półwiecza to jednak dwie inne organizacje. W 1959 roku zagrożeniem był Związek Radziecki. Teraz, hmmm, no właściwie to z powrotem Rosja może być postrzegana jako potencjalne zagrożenie, choć nikt tego oficjalnie nie powie, natomiast zagrożeniem jest faktycznie terroryzm. 50 lat temu nikt też nie podejrzewał, że w 1999 roku NATO zaatakuje zbrojnie ościenny kraj, nie zagrażający w dodatku żadnemu z krajów członkowskich. Mam na myśli oczywiście naloty na Jugosławię, które uważałam, uważam i będę uważać za chyba największy błąd paktu. Pomimo to jednak dla NATO nie ma alternatywy, to nasza jedyna gwarancja bezpieczeństwa. I w kontekście nowej strategii bardzo ważne dla Polski jest to, że do prac nad nią zaproszono - na wniosek Radosława Sikorskiego - byłego ministra spraw zagranicznych prof. Adama Rotfelda, doświadczonego dyplomatę, który już po odejściu ze stanowiska wykazał się rzadko spotykaną klasą.
I jeszcze słówko na temat, który przemknął bez wielkiego echa - konferencji (w Parlamencie Europejskim) i wystawie (w Stałym Przedstawicielstwie Polski przy UE) poświęconych jednemu z największych polskich bohaterów XX wieku, rotmistrzowi Witoldowi Pileckiemu. Przykre, że dalej jest to postać nieznana szerszej publiczności. A życiorysu człowieka - który jako ochotnik walczył z bolszewikami w 1920 roku, potem w kampanii wrześniowej, następnie dobrowolnie dał się uwięzić w Auschwitz gdzie organizuje ruch oporu i pisze raporty, ucieka z obozu i potem walczy w Powstaniu Warszawskim i wreszcie zostaje zamordowany przez komunistów w 1948 roku -  powinniśmy się chyba wszyscy nauczyć na pamięć. Przy okazji podaję adres strony internetowej: www.en.pilecki.ipn.gov.pl
A teraz a propos wymienionych w tytule kobiet. Jutro Dzień Kobiet a ja myślę o niezwykłej, absolutnie rewolucyjnej książce Wirginii Woolf "Orlando". Prawie sto lat temu Woolf pisała o mężczyźnie, który stawał się kobietą i znów mężczyzną, przemieszczając się w czasie. Pomimo upływu lat, bagatela - ponad 300 - i zmian płci była to jedna i ta sama osoba. Po stu latach idea, że kobiety mają w sobie cechy męskie, a mężczyźni kobiece nie bulwersuje. I to nie tyle zasługa wybujałych gender studies, ale zmieniających się warunków i ról społecznych. Choć czasem żal, że nie ma już, albo przynajmniej nie widać ich zbyt często, prawdziwych rycerzy, odważnych, szarmanckich i silnych...