W momencie ustępowania ze stanowiska premiera Juncker był jednym z najdłużej rządzących demokratycznie wybranych przywódców na świecie.
Jean-Claude Juncker – życiorys
Jean-Claude Juncker urodził się 9 grudnia 1954 r. w Redange w Luksemburgu. Większość dzieciństwa spędził w Belvaux. Uczył się w Clairefontaine w Arlon w Belgii, a następnie w Lycée Michel Rodange w Luksemburgu. W 1974 r. wstąpił do Chrześcijańsko-Społecznej Partii Ludowej. Studiował prawo na Uniwersytecie Sztrasburskim. Ukończył studia w 1979 r. Nigdy nie pracował jako prawnik.
Po studiach Juncker został sekretarzem parlamentarnym Chrześcijańsko-Społecznej Partii Ludowej. W 1984 r. po raz pierwszy zdobył mandat posła do Izby Deputowanych. Od tamtej pory nieprzerwanie wchodzi w skład kolejnych rządów.
W trzech rządach Jacques’a Santera pełnił funkcję ministra pracy. Od 1989 do 1995 r. był ministrem finansów i ministrem pracy. Mówiono wówczas, że Santer przygotowuje go do roli premiera. W 1990 r. przejął kierownictwo partii.
20 stycznia 1995 r. został premierem Luksemburga. Jednocześnie był ministrem finansów oraz pracy i zatrudnienia. Jeszcze w 1995 r. zrezygnował z przywództwa w partii. Po jej zwycięstwie w 1999 r. znów stanął na czele gabinetu.
W 2004 r. znowu objął funkcję premiera. W 2009 r. partia chrześcijańsko-społeczna odnotowała najlepszy wynik od 45 lat. Juncker po raz kolejny został premierem, a także ministrem skarbu.
W 2013 r. złożył rezygnację wielkiemu księciu Henrykowi. Pozostał jednak na stanowisku. Rozpisał przedterminowe wybory i jego partia ponownie zwyciężyła. Znalazła się jednak w opozycji
Jean-Claude Juncker w Komisji Europejskiej
W 2014 r. Jean-Claude Juncker został oficjalnym kandydatem Europejskiej Partii Ludowej na przewodniczącego Komisji Europejskiej. 15 lipca 2014 r. Parlament Europejski wybrał go na ten urząd.
22 października 2014 r. Parlament Europejski zaaprobował skład Komisji Europejskiej zaproponowany przez Junckera.
Juncker rozpoczął urzędowanie 1 listopada 2014 r. Jego poprzednikiem na tym stanowisku był José Manuel Barroso. Niedługo później wybuchła afera LuxLeaks, związana z systemem obchodzenia podatków w Luksemburgu w czasie, kiedy premierem był Juncker. Członkowie frakcji Europa Wolności i Demokracji Bezpośredniej złożyli wniosek o wotum nieufności wobec przewodniczącego KE. Został on odrzucony.
Jean-Claude Juncker – kontrowersje
W Rydze 22 maja 2015 r. Jean-Claude Juncker powitał przywódców krajów UE w nietypowy sposób. Premierowi Grecji Aleksisowi Tsiprasowi przykładał swój krawat, przewodniczącego parlamentu wspólnotowego Karla-Heinza Lamertza poklepał po brzuchu, luksemburskiego ministra spraw zagranicznych Jeana Asselborna uderzył dłonią w policzek, pocałował łysinę premiera Belgii Charlesa Michela, a Viktora Orbana nazwał „dyktatorem”.
Po śmierci Fidela Castro w grudniu 2016 r. Juncker powiedział: „Świat stracił człowieka, który dla wielu był bohaterem”.
W maju 2018 r. Juncker brał udział w wydarzeniu upamiętniającym 200. rocznicę urodzin Karola Marksa, podczas której odsłonięto pomnik podarowany przez rząd Chin. Krytycy oskarżyli go o obrażenie ofiar komunizmu.
Jean-Claude Juncker – życie prywatne
W 1989 r. odniósł poważne obrażenia w wypadku drogowym. Przez dwa tygodnie był w śpiączce. Twierdzi, że od tamtej pory ma trudności z utrzymaniem równowagi. W wyniku wypadku cierpi także na rwę kulszową.
Juncker płynnie mówi w językach: luksemburskim, angielskim, francuskim, niemieckim i łacińskim.
Jean-Claude Juncker – nagrody i odznaczenia
- Kawaler Orderu Sztuki i Literatury (Francja), 1985
-
Krzyż Wielki Orderu Zasługi (Luksemburg), 1988
-
Krzyż Wielki Orderu Infanta Henryka (Portugalia), 1988
-
Krzyż Wielki Orderu Zasługi (Norwegia), 1996
- Wielki Oficer Orderu Legii Honorowej (Francja), 2002
-
Krzyż Wielki Orderu Gwiazdy Rumunii (Rumunia), 2003
-
Krzyż Wielki Orderu Chrystusa (Portugalia), 2005
-
Nagroda Karola Wielkiego, 2006
-
Krzyż Wielki Orderu Trzech Gwiazd (Łotwa), 2006
-
Krzyż Wielki Orderu Izabeli Katolickiej (Hiszpania), 2007
-
Krzyż Wielki Orderu Zasługi Republiki Włoskiej (Włochy), 2007
-
Order Amílcara Cabrala I klasy (Republika Zielonego Przylądka), 2008
-
Łańcuch Orderu Pro Merito Melitensi (Zakon Maltański), 2010
-
Wielki Oficer I Klasy Odznaki Honorowej za Zasługi dla Republiki Austrii (Austria), 2010
-
Order Zasługi Saary, 2010
-
Order Zasługi Badenii-Wirtembergii, 2011
-
Order Zasługi Nadrenii-Palatynatu, 2011
-
Krzyż Wielki Orderu Zbawiciela (Grecja), 2013
-
Krzyż Wielki Orderu Zasługi RFN (Niemcy), 2013
-
Krzyż Wielki Orderu Witolda Wielkiego (Litwa), 2013
-
Order Przyjaźni I klasy (Kazachstan), 2014
