Zbigniew Bujak urodził się 29 listopada 1954 r. w Łopusznie niedaleko Kielc. W 1972 r. ukończył technikum Elektroenergetyczne w Żyrardowie.
Zbigniew Bujak – działalność opozycyjna
W latach 1972-1973 Zbigniew Bujak pracował w zakładach Polfa w Grodzisku Mazowieckim, a od 1973 do 1981 r. – w Zakładach Mechanicznych Ursus.
W 1978 r. zaczął współpracować z Komitetem Samoobrony Społecznej KOR, kolportował m.in. „Robotnika”.
Od września 1980 r. należał do „Solidarności”. Był współzałożycielem Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego „Solidarność” w Zakładach Mechanicznych Ursus w Warszawie. Został przewodniczącym Międzyzakładowego Komitetu Założycielskiego Mazowsze, był też członkiem Krajowej Komisji Porozumiewawczej, a od listopada był w Komitecie Obrony Więzionych za Przekonania przy Krajowej Komisji Porozumiewawczej. Od lutego 1981 r. był członkiem Tymczasowego Prezydium Krajowej Komisji Porozumiewawczej. W listopadzie 1981 r. został sygnatariuszem Deklaracji ideowej Klubów Rzeczypospolitej Samorządnej Wolność-Sprawiedliwość-Niepodległość.
Od 13 grudnia 1981 r. ukrywał się najpierw w Gdańsku, później w Warszawie. Publikował oświadczenia i teksty programowe w podziemnej prasie, m.in. w „Tygodniku Mazowsze”. 22 czerwca 1982 r. razem z Władysławem Frasyniukiem, Władysławem Hardkiem i Bogdanem Lisem założył Tymczasową Komisję Koordynacyjną „Solidarności”. W marcu 1983 r. został zatrzymany, ale zdołał uciec. Aresztowano go w maju 1986 r. Został zwolniony na mocy amnestii we wrześniu tego samego roku.
29 września 1986 r. wszedł w skład Tymczasowej Rady „Solidarności” powołanej przez Lecha Wałęsę. W latach 1987-1988 wchodził w skład Krajowej Komisji Wykonawczej. 18 grudnia 1988 r. wszedł w skład Komitetu Obywatelskiego przy Lechu Wałęsie.
W 1989 r. był uczestnikiem rozmów przedstawicieli „Solidarności” i władz państwowych w Magdalence. Brał także udział w obradach Okrągłego Stołu w zespole do spraw gospodarki i polityki społecznej, a także w zespole do spraw reform politycznych. Nie kandydował w wyborach do Sejmu kontraktowego.
W 1989 r. razem z Andrzejem Wajdą i Aleksandrem Paszyńskim założył Agora Sp. z o.o. (później Agora S.A.).
W latach 1990-1991 był prezesem Fundacji im. Stefana Batorego. W 1990 był współzałożycielem Ruchu Obywatelskiego Akcja Demokratyczna. W latach 1991-1992 należał do Ruchu Demokratyczno-Społecznego.
W 1991 r. wspólnie z Januszem Rolickim opublikował wywiad rzekę „Zbigniew Bujak: przepraszam za ‘Solidarność’”.
Zbigniew Bujak – działalność polityczna
W latach 1991-1993 był posłem z listy Ruchu Demokratyczno-Społecznego. Działał w Komisji Przekształceń Własnościowych i Komisji Nadzwyczajnej do rozpatrzenia projektu ustawy o ochronie prawnej dziecka poczętego.
Od 1992 do 1997 r. należał do Unii Pracy, a w latach 1993-1997 był jej wiceprzewodniczącym.
W 1993 r. wszedł do Sejmu z ramienia Unii Pracy. Kandydował w Katowicach. Był członkiem Komisji Administracji i Spraw Wewnętrznych oraz Komisji Mniejszości Narodowych i Etnicznych.
W 1998 r. ukończył studia na Wydziale Dziennikarstwa i Nauk Politycznych na Uniwersytecie Warszawskim. W tym samym roku przystąpił do Unii Wolności. Należał do niej do 2005 r.
W latach 1999-2001 był szefem Głównego Urzędu Ceł w rządzie Jerzego Buzka.
W 2002 r. był kandydatem Unii Samorządowej na prezydenta m.st. Warszawy. Zdobył 2,7 proc. głosów. W 2004 r. bez powodzenia kandydował z listy UW do Parlamentu Europejskiego.
W latach 2005-2007 należał do Partii Demokratycznej.
W 2019 r. w wyborach do Parlamentu Europejskiego kandydował z listy Wiosny, z pierwszego miejsca w Lublinie. Twierdził, że Wiosna budzi w nim skojarzenia w pierwszą Solidarnością. Nie uzyskał mandatu europosła.
Zbigniew Bujak należy do Stowarzyszenia Wolnego Słowa.
Nagrody i odznaczenia
- Nagroda Praw Człowieka im. Roberta F. Kennedy’ego w 1988 r. (razem z Adamem Michnikiem i pośmiertnie ks. Jerzym Popiełuszką)
-
Krzyż Wielki Orderu Odrodzenia Polski w 2011 r.
-
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski nadany przez prezydenta RP na uchodźstwie w 1990 r.
