Michał Boni – życiorys
Michał Jan Boni urodził się 10 czerwca 1954 r. w Poznaniu. Jest synem Władysława i Anny. W 1973 r. ukończył Liceum Ogólnokształcące im. Bolesława Prusa w Warszawie, a w 1977 r. – studia w zakresie kulturoznawstwa na Wydziale Polonistyki Uniwersytetu Warszawskiego.
W 1986 r. został doktorem nauk humanistycznym. Obronił pracę pod tytułem: „Stereotyp robotnika w kulturze polskiej na przełomie lat 40/50-tych”.
Do 1990 r. był pracownikiem naukowym na Wydziale Polonistyki Uniwersytetu Warszawskiego.
Michał Boni – działalność
Michał Boni od 1980 r. należał do „Solidarności”. W czasie stanu wojennego znalazł się we władzach Międzyzakładowego Komitetu Koordynacyjnego Wola. W latach 80. zajmował się między innymi redagowaniem podziemnego czasopisma „Praca”, był redaktorem naczelnym tygodnika „Wola”.
Jak wynika z dokumentów Instytutu Pamięci Narodowej, w 1988 r. Michał Boni został zarejestrowany jako kandydat na tajnego współpracownika, a następnie przerejestrowany na tajnego współpracownika.
W 1989 r. został członkiem Tymczasowej Komisji Koordynacyjnej „S”. W 1990 r. stanął na czele Regionu Mazowsze NSZZ „Solidarność”. W tym samym rok został podsekretarzem stanu w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej w rządzie Tadeusza Mazowieckiego. Rok później został ministrem pracy i polityki socjalnej w rządzie Jana Krzysztofa Bieleckiego.
W wyborach parlamentarnych w 1991 r. z powodzeniem ubiegał się o mandat posła. Kandydował z listy Kongresu Liberalno-Demokratycznego. Zasiadał w Komisji Kultury i Środków Przekazu oraz Komisji Polityki Społecznej,
W latach 1992-1993 w rządzie Hanny Suchockiej był wiceministrem pracy i polityki socjalnej. W 1994 r. wstąpił do Unii Wolności.
Współpracował między innymi z Centrum Analiz Społeczno-Ekonomicznych, Centrum Stosunków Międzynarodowych, Polsko-Amerykańską Fundacją Wolności i Instytutem Nauki o Człowieku w Wiedniu. Był także doradcą Konfederacji Lewiatan i ekspertem współpracującym przy powstawaniu Narodowego Planu Rozwoju na lata 2007-2013.
Od 1997 do 2001 r. Michał Boni był szefem gabinetu politycznego ministra pracy i polityki socjalnej Longina Komołowskiego w rządzie Jerzego Buzka.
W 2007 r. współtworzył program wyborczy Platformy Obywatelskiej. W tym samym roku ogłosił, że w 1985 r. funkcjonariusze Służby Bezpieczeństwa za pomocą szantażu wymusili na nim podpisanie deklaracji współpracy. W 2008 r. w oświadczeniu lustracyjnym napisał, że był współpracownikiem organów bezpieczeństwa państwa.
W latach 2008-2009 był sekretarzem stanu w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów. Od stycznia 2008 r. był szefem Zespołu Doradców Strategicznych premiera Donalda Tuska. W 2009 r. został ministrem-członkiem Rady Ministrów i przewodniczącym Komitetu Stałego Rady Ministrów.
Po katastrofie smoleńskiej z 10 kwietnia 2010 r. Michał Boni został członkiem Międzyresortowego Zespołu do spraw koordynacji działań podejmowanych w związku z tragedią.
W 2011 r. został ministrem administracji i cyfryzacji w drugim rządzie Donalda Tuska. Pełnił funkcję do 2013 r.
W 2014 r. kandydował do Parlamentu Europejskiego z listy Platformy Obywatelskiej. Zdobył mandat posła. W 2019 r. bez powodzenia ubiegał się o mandat europosła.
Michał Boni – życie prywatne
Michał Boni był trzykrotnie żonaty: z prof. Anną Nasiłowską, Barbarą Engelking i Hanną Jahns.
