Poczta

Zszokował mnie artykuł „Tępić dzieciorobów" (nr 38). Sam pochodzę z rodziny wielodzietnej i jestem z tego dumny. Choć osobiście nie spotkałem się z jakimś przejawem nietolerancji, to cieszy mnie, ze redakcja poruszyła ten temat, bo od lat nic się nie zmienia i rodziny wielodzietne nie otrzymują od państwa żadnej pomocy. Dyskryminacja dotyczy więc nie tylko sfery społecznej, ale także politycznej. Polski rząd, ani ten, ani żaden poprzedni, nie zrobił nic, co by pomogło i zachęciło do zakładania takich rodzin. Moje rodzeństwo, podobnie jak ja, przez cały okres nauki, a teraz studiów, nie otrzymuje ani złotówki stypendium czy innej pomocy, a przecież wykształcenie czwórki dzieci kosztuje dwa razy więcej niż dwójki. Mam nadzieję, że kiedyś to się zmieni i posiadanie więcej niż dwójki dzieci nie będzie postrzegane w społeczeństwie jako objaw ciemnoty i zaściankowości, ale raczej jako powód do dumy. Liczę, że model rodziny wielodzietnej będzie też wspierany przez państwo równie mocno jak program zrównania szans dzieci ze wsi i dzieci z miast. Tym rodzinom to się należy, w końcu to ich dzieci będą pracować na ojców i matki jedynaków, którym tak bardzo przeszkadzają szczęśliwe rodziny wielodzietne. Dawid S.

Dziękuję za artykuł „10 mitów o grach komputerowych" (nr 36). Moi rodzice denerwowali się, kiedy czas, według nich najlepszy na czytanie książek, spędzałam przy komputerze. Gry mnie pasjonowały. Mimo to za namowa rodziców zdałam do szkoły fryzjerskiej i otworzyłam własny salon. Gry komputerowe fascynują mnie jednak tak bardzo, że ostatnio postanowiłam zająć się pisaniem scenariuszy do nich. Rodzice uznali, ze nie jest to zajęcie dla kobiet i że do reszty zwariowałam. Sama byłam zaskoczona, kiedy przeczytałam, ze to właśnie kobiety w moim wieku są największą grupa graczy. Wiem, czego takie osoby oczekują od gier, wiec jestem przekonana, że moje pomysły spodobają się producentom gier. Kiedy podsunęłam rodzicom artykuł we „Wprost", oni także nieco przychylniej spojrzeli na moje nowe plany. Bożena Pieczyńska