Dom bez dachu

 Postawiliście budynek bez dachu – tak skwitował naszą reformę emerytalną z 1999 r. José Piñera, jeden z autorów chilijskiej reformy emerytalnej, która była wzorem dla naszej. Ów dach, którego zabrakło, to brak uregulowania systemu wypłat emerytur z OFE. Wciąż nie wiadomo, kto i jak je nam wypłaci, ale wiadomo, że nasze składki są marnowane.
Za zarządzanie nimi, czyli pakowanie 60 proc. w obligacje, a reszty w akcje, OFE pobierają absurdalnie wysokie prowizje – średnio 6 proc. W razie perturbacji na polskiej giełdzie możliwości ochrony zysków przyszłych emerytów są znikome, bo tylko 5 proc. aktywów OFE mogą lokować za granicą.
W Chile wszystko jest na odwrót: składki emerytalne trafiają tylko do prywatnych funduszy, fundusze prowadzą bardziej elastyczną politykę inwestycyjną (mniej niż 20 proc. środków lokują w obligacjach), są tanie (pobierają 0,5 proc. prowizji), a łatwość wejścia na rynek nowych OFE wymusza walkę o klientów (u nas od 1999 r. nie powstał żaden nowy fundusz). Polska reforma emerytalna, którą tak chwaliliśmy się w Europie, przypomina dziś dowcipy o radiu Erewan.