Istnienie wzorowe

Nic dwa razy się nie zdarza – napisała w jednym ze swoich najbardziej znanych wierszy. Więc Jan Baran, właściciel restauracji z Krakowa, żałuje dziś, że już mu się nie zdarzy dostarczyć strogonowa na kolacyjki noblistki. Tadeusz Nyczek, krytyk literacki, nie wygra więcej w organizowanej przez Szymborską loteryjce obrzydliwej silikonowej myszy. A poeta Adam Zagajewski nie dowie się, co ona właściwie robi, gdy nie pisze wierszy. Kiedyś ją o to nawet zapytał, ale od razu zmieniła temat. – Dawała nam z siebie tyle, ile chciała. To i tak było sporo – mówi Zagajewski.

Na przykład ostatnio dała sygnał, że skoro już jest chora, skoro musi leżeć w łóżku, to obejrzałaby dobry film. „Dwunastu gniewnych ludzi" Sidneya Lumeta to byłoby to! – Nie zważając na ACTA, spiratowaliśmy go dla niej najszybciej, jak się dało – wspomina Tadeusz Nyczek. – Gonił nas czas, zaczął się kurczyć.

Czas zaczął się kurczyć nagle, w listopadzie. Z dnia na dzień Wisława Szymborska trafiła do szpitala z tętniakiem. Wcześniej może czuła się trochę słabo, ale tylko trochę. – Wydawało nam się, że kto jak kto, ale ona się nie starzeje – mówi Nyczek. – Tyle w niej było życia, energii.

Jeszcze latem ktoś widział ją pod krakowską Halą Targową. Potem, we wrześniu, ktoś inny w jednym z jej ulubionych lumpeksów. Jeszcze w zacisznej kawiarni nieopodal Rynku umówiła się z koleżankami, których nikt nie znał, bo były „spoza branży".